Έλληνας δε γίνεσαι αλλά γεννιέσαι. Και μετά;

Σε ορισμένες από τις εκφάνσεις της, η ελληνική νοοτροπία μοιάζει με αυτήν της Άριας Φυλής. Ακούγεται βαρύς χαρακτηρισμός, μπορεί όμως τελικά να είναι λίαν επιεικής…

Φέτος πραγματοποιήθηκαν οι καθιερωμένοι εορτασμοί για τη μεγάλη μας Εθνική Εορτή. Οι αντιδράσεις δίνουν και παίρνουν για ακόμη μια φορά, αδίκως και πάλι, αν και ευτυχώς σε μικρότερο βαθμό αυτή τη χρονιά... (η υπόλοιπη τρέχουσα επικαιρότητα δεν δίνει "χώρο" σε τέτοιες αστειότητες)

Μόνο που στις προκείμενες περιπτώσεις, το βάρος της αδικίας αυτής επωμίζονται αθώα άτομα, ανήλικα. Που διαμορφώνουν προσωπικότητα κι ας είναι από την Αλβανία. Που ζητούν το προφανές, να τους δοθεί δηλαδή το δικαίωμα να σηκώσουν την ελληνική σημαία, όχι γιατί θέλουν να μας «καβαλήσουν» αλλά μόνο γιατί έτυχε –σε ορισμένες περιπτώσεις- να ξεπεράσουν σε βαθμολογία το «ένα και μοναδικό» ελληνόπουλο, και επειδή νοιώθουν την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους. Εκεί είναι η παρεξήγηση τελικά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα παιδιά εκτός Ελλάδος διαμορφώνουν προσωπικότητα, όπως οι Αλβανοί, και δεν το κάνουν απαραίτητα εις βάρος της χώρας μας. Το ότι έτυχε όμως να περάσει σε βαθμολογία το αλβανόπουλο ένα ελληνόπουλο, ενοχλεί – πονάει. Και πονάει, γιατί σε κάθε σκέψη μας ως έλληνες, έχουμε για φόντο την αστειότητα «Έλληνας δε γίνεσαι, γεννιέσαι». Γιατί σε πανηγυρισμούς – εξάρσεις εθνικοφροσύνης μιας πρόσφατης κατάκτησης πρωταθλήματος (Euro 2004) ακουγόταν ρυθμικά το ανεκδιήγητο σύνθημα «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ».

Παραδείγματα όπως τα παραπάνω επιβεβαιώνουν μια ομοιότητα της σημερινής ελληνικής νοοτροπίας με αυτήν της Άριας Φυλής. Μόνο που, αφού είμαστε τόσο «ξεχωριστός» λαός και ανώτερος από κάθε άλλο, θα έπρεπε να θυμόμαστε εκτός από την –αδιαμφισβήτητα τεράστια ιστορία μας- ότι επιλέξαμε την είσοδο των μεταναστών αυτών στη χώρα μας. Ψηφίζοντας κυβερνήσεις. Που ψήφισαν νόμους. Επόμενο ήταν να εισχωρήσουν και κακοποιά στοιχεία, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε κράτος. Πολλοί έλληνες γενικεύουν όμως. Και γενικεύουν όντας φανατισμένοι. Ο πλούτος της ιστορίας μας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς δεν μας επιτρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρούμε ότι είμαστε ο πιο άξιος λαός στον κόσμο. Ως ποιοι οι Έλληνες απαξιώνονται κάθε άλλο λαό ; Από πού και ως πού η δική μας κληρονομιά αναιρεί κάθε άλλη ; Ένα από τα επιχειρήματα των έντονα εθνικοφρόνων ελλήνων είναι η «άρρηκτη σύνδεση ελληνισμού και χριστιανισμού». Μα πουθενά στην επίσημη θρησκεία μας δεν αναφέρεται ο ελληνισμός : «Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού». Συν τοις άλλοις, το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» αποδίδεται στην δικτατορική εποχή Μεταξά. Και μόνο.

Μια νύξη στην εκμετάλλευση των μεταναστών από τους Έλληνες, θα δικαίωνε τους πρώτους. Οι Αλβανοί –και όχι μόνο- είναι απαραίτητοι όταν ο μέσος έλληνας τους έχει στη δούλεψή του, ή όταν συμμετέχοντας σε μεγάλες π.χ. αθλητικές οργανώσεις, αυτοί φορούν γαλανόλευκα. Γιατί απλά, τότε τους βοηθούν να πανηγυρίσουν και πάλι. Και μόνο οι Έλληνες ξέρουν να πανηγυρίζουν, να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται κ.λ.π….

Συνεπώς ; Πρόκειται μάλλον για μεγαλειώδη ελληνικό κομπλεξισμό, που αποτελεί περίτρανη επαλήθευση της μεγαλομανίας του Έλληνα, την οποία ξεχνούσε όντας ο ίδιος οικονομικός μετανάστης σε άλλα κράτη. Τότε όμως είχε ανάγκη, και έπρεπε να τον βοηθήσουν, έπρεπε να του προσφέρουν δουλειά και, πάνω από όλα, έπρεπε να τον αποδεχτούν, να τον ενσωματώσουν στην δική τους κοινωνία.

Γιατί απλά… είναι Έλληνας ! Και Έλληνας δε γίνεσαι αλλά γεννιέσαι...

Και μετά;

* το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου γνώμης - εργασίας μαθήματος του προγράμματος σπουδών δημοσιογραφίας τον Οκτώβριο του 2004.

* Related YouTube Video (*serial "504 χλμ βόρεια της Αθήνας")




* Related -Coming soon- Movie (click here)

* Related Book (click here)

Πρεμιέρα Περιοδείας - "Ελένη" του ...Αθερίδη

Η «Ελένη» του… Αθερίδη

Ο Τρωικός Πόλεμος έχει πια τελειώσει κι ο Μενέλαος γυρίζει στην πατρίδα μαζί με την Ελένη… Όμως αυτή που άρπαξε από τα μαλλιά στην Τροία και νομίζει για γυναίκα του δεν είναι η Ελένη αλλά το είδωλό της. Γιατί η πραγματική Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία. Και που είναι; Στην Αίγυπτο υπό την προστασία του βασιλιά Πρωτέα και περιμένει τον άντρα της να έρθει να την πάρει για να γυρίσουν μαζί στη Σπάρτη. Στο μεταξύ, ο Πρωτέας πεθαίνει και ο γιος του Θεοκλύμενος που παίρνει την εξουσία, θέλει να την κάνει γυναίκα του. Τότε, τον Μενέλαο ―που θαλασσοδέρνεται πολύ καιρό για να φτάσει στη Σπάρτη― οι άνεμοι τον σπρώχνουν ναυαγό στην Αίγυπτο. Εκεί ξαναβρίσκει επιτέλους την Ελένη του. Όμως, τα βάσανά τους δεν τελειώνουν εδώ. .. Τι θα κάνει η αδελφή του Θεοκλύμενου, μάντισσα Θεονόη που βλέπει και καταλαβαίνει τα πάντα; Θα τους βοηθήσει ή θα τους προδώσει;

To myself.gr βρέθηκε στην συνέντευξη τύπου που παραχωρήθηκε για το έργο, αλλά και στην πρεμιέρα του την Τρίτη 30 Ιουνίου. Η «Ελένη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη περιοδεύει στην Ελλάδα όλο το καλοκαίρι (30 Ιουνίου έως 16 Σεπτεμβρίου σε 35 σταθμούς με 50 παραστάσεις). Ο ίδιος ως Μενέλαος, έχει στο πλευρό του τη Σμαράγδα Καρύδη (Ελένη), το Γιάννη Βούρο (Θεοκλύμενος) αλλά και το Γιώργο Καπουτζίδη σε ένα ρόλο – στοίχημα, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε, μια και καλείται να ενσαρκώσει τη μάντισσα Θεονόη. Το θίασο συμπληρώνουν οι Ανδρέας Νάτσιος, Γιώργος Κορμανός, Θανάσης Αλευράς, Νατάσα Κοτσοβού καθώς και 10μελής Χορός.

Διασκευάζοντας το έργο, ο Θοδωρής Αθερίδης συνεχίζει να αναρωτιέται αν πρόκειται για δράμα ή κωμωδία, τονίζοντας πόσο διαχρονικό παραμένει. Δίνει έμφαση στη λιτή και μοντέρνα μετάφραση της Μαριαλένας Κωτσάκη και τη μουσική του Γιώργη Χριστοδούλου. Εστιάζει στη συνεργασία του με νέους ηθοποιούς, όπως το Θανάση Αλευρά (σ.σ. απέσπασε το βραβείο «Δημήτρης Χορν» για κωμωδία). Οι χορογραφίες είναι της Μάρθας Κλουκίνα, τα σκηνικά – κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη και οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Στην πρεμιέρα, στο κατάμεστο Κηποθέατρο Παπάγου, είδαμε μια απόδοση της "Ελένης" μοντέρνα, χωρίς να αλλοιώνει το πρωτότυπο και να ευτελίζει το έργο. Οι νεοελληνικές «πινελιές» Αθερίδη ήταν εμφανείς τόσο στο κείμενο όσο και στις ερμηνείες. Ξεχωρίζουν αυτές του Γιάννη Βούρου, του Γιώργου Καπουτζίδη (με την εμφάνιση του οποίου το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και γέλια), των αγγελιοφόρων και του χορού. Ιδιαίτερη αίσθηση δίνει η μουσική. Ακόμα και αν υποστηρίζεται οτι τέτοιες δουλειές προβάλλονται με τηλεοπτικό ύφος και πρόσωπα, στην προκειμένη περίπτωση ίσως "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", μια και δίνεται η δυνατότητα και στην περιφέρεια να έρθει πιο κοντά στην ιλαροτραγωδία του Ευριπίδη.

Αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

"Μόνος" νιώθεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι, για παράδειγμα...
Μόνος για μια βόλτα κατά προτίμηση σε οχι πολυσύχναστη περιοχή.
Μόνος στο αυτοκίνητο, οδηγείς και σκέφτεσαι...

Σπάνια νιώθεις μόνος σε ένα περιβάλλον σαν κι αυτό. Προαύλιος χώρος σχολής. Πηγαδάκια φοιτητών. Εξεταστική. Κάποιοι σχολιάζουν τα θέματα που έγραψαν, ή δεν έγραψαν... Άλλοι αυτά που περιμένουν να γράψουν... Πάντως δεν είναι μόνοι. Το μικρότερο πηγαδάκι αποτελείται απο δυο άτομα.
Κάπου εκεί υπάρχει μια "γεώτρηση". Μόνος. Διαβάζεις εφημερίδα. Πίνεις καφέ. Ακούς μουσική. "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει..."
Τελειώνεις την εφημερίδα και συνεχίζεις μόνο με τον καφέ. Απλώνεσαι στην -άβολη κατα τ' άλλα- καρέκλα και απολαμβάνεις τον τέλειο καιρό. Ο ήλιος χτυπάει τα μάτια σου αλλά δεν σε νοιάζει... Αφενός φοράς γυαλί ηλίου, αφετέρου αποζητάς να σε "χτυπήσει ο ήλιος στο κεφάλι", μπας και ξεχάσεις, εκτός των άλλων, οτι είσαι μόνος...

Μόνος ;

Το τραπέζι που κάθεσαι έχει και δεύτερη καρέκλα. Είσαι έτοιμος να κοιμηθείς... Ο ήλιος σε έχει χτυπήσει για τα καλά...

Ο : - Μόνος ;
Β : (βγάζοντας γυαλί ηλίου και κοιτώντας απορημένος) - Μόνος.
Ο : - Να κάτσω ;
Β : - Να κάτσεις... Σε ξέρω απο κάπου ;
Ο : - Θά 'πρεπε ;
Β : - Όχι απαραίτητα...
Ο : (χειραψία) - Χάρηκα, λέγομαι Ο..
Β : - Και εγώ χάρηκα, λέγομαι Β..
Ο : - Γιατί μόνος ;
Β : - Ορίστε ;
Ο : - Λέω... γιατί μόνος ;
Β : - Κάτι φίλοι δίνουν μάθημα, ήρθα για παρέα μαζί τους... Εσύ ;
Ο : - Κι εγώ δίνω μάθημα. Ενοχλώ ε ; Να φύγω...
Β : - Δεν ενοχλείς...
Ο : - Άρα να κάτσω.
Β : - Να κάτσεις...
Ο : (βγάζει πακέτο τσιγάρα και παίρνει ένα. Το βάζει στο στόμα. Προσφέρει.) - Ορίστε.
Β : - Ευχαριστώ, δεν...
Ο : - Τι δεν ;
Β : - Δεν καπνίζω...
Ο : - Δεν πειράζει, πάρε !
Β : - Γιατί ;
Ο : (ανάβει τσιγάρο) - Για την αμηχανία.
Β : - Απο πού είσαι ;
Ο : - Σπάρτη. Εσύ ;
Β : - Αθήνα.
Ο : - Είμαι κομμάτια απο χθες... Ήπιαμε τα κέρατά μας πάλι...
Β : - Κακοπερνάτε, ε ;
Ο : - Ό,τι μπορούμε κάνουμε... Η επόμενη μέρα όμως δεν παλεύεται... Με τί ασχολείσαι ;
Β : - Δημοσιογράφος είμαι.
Ο : - Αυτά είναι ! Blogs και λοιπά, ε ;
Β : - Είμαι blogger αλλά δεν μπλέκομαι σε όσα ακούγονται...
Ο : - Γράφεις στο internet δηλαδή ;
Β : - Ναι...
Ο : - Θα μου δώσεις το site να διαβάσω ;
Β : - Γράψε.
Ο : (δίνει ένα πάκο σημειώσεων μαζί με στυλό) - Γράψ 'το εσύ.
Β : (γράφει το link) - Εσύ έχεις e-mail ;
Ο : - Ναι, αλλά δεν μπαίνω στο internet απο δω... Όταν είμαι στη Σπάρτη μόνο...
Β : (δίνει πίσω σημειώσεις) - Δωσ' το για τότε.
Ο : - Όχι...
Β : - Τι "όχι" ;
Ο : - Άστο...
Β : - Τι ν' αφήσω ; Τελείωνε...
Ο : (κοιτάει ώρα στο κινητό) - Φεύγω ! Δίνω μάθημα...
Β : - Περίμενε ! Δώσε μου το κινητό σου αν είναι...
Ο : (σηκώνεται) - Άστο...
Β : - Αυτό δεν είναι σωστό...
Ο : (χαμογελάει) - Μπορεί...
Β : - Τι μπορεί ;
Ο : (απομακρύνεται σιγά - σιγά) - Θα σου αφήσω μήνυμα στο blog.
Β : - Ναί, αλλά...
Ο : - Χάρηκα !
Β : - Κι εγώ... Πολύ !

Χάνεται, αργά και βασανιστικά, απο το οπτικό σου πεδίο... Δευτερόλεπτα πριν, σου αποδίδει, για πλάκα, στρατιωτικό χαιρετισμό...

Πάλι μόνος ; Πάλι μόνος... Ο ήλιος συνεχίζει να χτυπάει. Ο καφές έχει γίνει χάλια... Η εφημερίδα δεν λέει κάτι νέο. Η μουσική συνεχίζει να παίζει... Το "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει..." έχει προ πολλού τελειώσει... Αντ’ αυτού, το mp3 player επέλεξε το "Μαμά, γερνάω" ...

Τυχαία, ε ;

Αποκλεισμένοι...

Υπερβολές... ή μήπως όχι ;

Πριν μια περίπου εβδομάδα ένα κύμα κακοκαιρίας έπληξε τη χώρα. Ψυχρές αέριες μάζες κατέβηκαν άρον-άρον απο τη βόρεια Ευρώπη... Έφεραν μαζί τους χιόνι... Αρκετό χιόνι. Χαμόγελα, εν πρώτοις... Γκρίνια στη συνέχεια... Και επανάληψη. Πολύ επανάληψη όμως... Πάρα πολύ επανάληψη. Τηλεοπτική. "Μην μετακινείστε άσκοπα !" , "Μείνετε στα σπίτια σας αν δεν συντρέχει λόγος να βγείτε !" , αλλά και αναλυτικό χιονοδελτίο : "Οι λεωφόροι που ακολουθούν είναι προσπελάσιμοι... Οι επόμενοι δεν είναι...", κ.λ.π...

Υπερβολές απο ένα σημείο και μετά... Αφύπνιση όμως... Μπορεί σαν λαός να μην σκαμπάζουμε μια απο λόγια... Σημασία έχει οτι τα ακούμε και τα συζητάμε... Χωρίς λόγο...

Καλά όλα μέχρι εδώ... Γνωστά πράγματα...

Τελικά αποκλείστηκαν οι πόλεις μας ή τα όνειρά μας ; Τα σπίτια μας ή απόψεις μας ; Ο "αποκλεισμός", πρακτικά κάι μόνο, μας δίνει χρόνο να σκεφτούμε. Ενδεχομένως... Τι σκεφτόμαστε ;
Χιονίζει και "το στρώνει", σου λέει, σπάνια στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον στην Αθήνα... Δεν το πιστεύω. Εικονικά ναί... Σπάνια. Ουσιαστικά όμως ; Καλοκαίρι δεν χιονίζει, σωστά ; Σωστά !

Λάθος. Όλο το χρόνο χιονίζει ! Απλά κάποιοι το βλέπουμε, κάποιοι όχι. Κάποιοι αντέχουμε να το βλέπουμε, κάποιοι όχι. Κάποιοι θέλουμε να το βλέπουμε, κάποιοι όχι...

Εκφραζόμαστε ; Λέμε τι πιστεύουμε ; Τι πρεσβέυουμε τέλος πάντων ; Ερωτευόμαστε ; Ποιόν ή ποιάν ; Με τον τρόπο που θέλουμε ή με τον τρόπο που άλλοι ορίζουν για μας και είθησται ; Τι θα πουν οι γύρω μας ; Οι θέσεις μας οικοδομούνται με βάση την "έξωθεν μαρτυρία" για μας... Γιατί ; Ποιόν φοβόμαστε ; Μας απειλεί κανείς ; Φαινομενικά όχι... Ποιός είναι αυτός που τοποθετεί φίλτρα στα στόματά μας ; Συζητάμε με γνωστούς, και ο γνώμωνας συζήτησης περιστρέφεται γύρω απο το "πρόσεξε μην σε παρεξηγήσει ! κι αν πιστέψει για μένα ότι..." Βασικές παράμετροι ; Ίσως ! Για όλους ; Για τους πιο πολλούς...

Απέχω. Όχι για να "ξεχωρίσω" απαραίτητα.

Απλά, το μετεωρολογικό μου δελτίο το συνέταξα μόνος μου.
"Δεν είσαι μετεωρολόγος..." θα μου πείτε...
Μα δεν κάνω πρόβλεψη...

Απλά -θέλω να- πιστεύω οτι ο δικός μου μετεωρολογικός χάρτης είναι καθαρός. Ο καιρός είναι αίθριος. Η θερμοκρασία στην Αθήνα είναι υψηλή. Και αν, κατά το απόγευμα, κάποιοι άνεμοι κάνουν την εμφάνισή τους, καλοδεχούμενοι...

Θα δροσιστούμε - ευθυμήσουμε λίγο...

"Ακριβό" μου "διθέσιο"...

Σίγουρα υπάρχουν πολύύύ ακριβότερα... Εντάξειειειειιι... Δεν είναι "αυστηρά" διθέσιο. Στην προκειμένη περίπτωση όμως η μια του θέση αρκεί. Του οδηγού. Απέκτησα δικό μου αυτοκίνητο. Όχι οτι μου έλειπε... απλά αυτό ειναι καθ' όλα δικό μου, ελπίζω και καθ' όλα ...μαζί μου !

Όταν οδηγώ μόνος, σκέφτομαι... διάφορα. Πάντα όμως...

Αττική Οδός. Ξημερώματα Παρασκευής.

Είσοδος 8 απο κόμβο Μεταμόρφωσης (ανταπόκριση με Εθνική Οδό) - Προορισμός η έξοδος 20 (Μαρκοπούλου).

Διόδια : € 2,70 ... Καλό σας βράδυ !
Ύψος Λεωφ. Ηρακλείου : μεσαία λωρίδα. 100χλμ/ώρα. Πολλές σκέψεις/δευτερόλεπτο. Γυρίζουν διάφορα στο κεφάλι. Μήπως να βγω σε αυτήν την έξοδο ; Μπααα ! Μόλις πλήρωσα ! Πάω σωστά ; η κεντρική πινακίδα σημάνει "Μαρκόπουλο". Ναι. Εκεί πάω. Συνήθως χαίρομαι ιδιαίτερα όταν φέυγω απο εκεί. Anyway. Τώρα πάω για ύπνο... Συνεχίζω...
Ύψος Λεωφ. Κύμης : αριστερή λωρίδα. 120χλμ/ώρα. Αυξήσαμε ταχύτητα ; Βιαζόμαστε να φτάσουμε ; Γιατί ; Ούτε 'δω βγαίνω εεε ; Κάποιος μου αναβοσβήνει τα φώτα. Είμαι αριστερή λωρίδα και βιάζεται πιο πολύ απο μένα. Γιατί όμως ; Συνήθως εγώ βιάζομαι. Να κάνω πράγματα. Να ζήσω καταστάσεις. Να περάσω καλά. Να δω αποτέλεσμα. Βγάζω φλας και πιάνω μεσαία...
Ύψος Λεωφ. Κηφισίας : μεσαία λωρίδα. 100χλμ/ώρα. Νορμάλ πράγματα. Μαρούσι δεν είμαι ; Εδώ είχε ενα λουνα παρκ ! Μεγάλο ! Έχω παίξει εκεί. Παιδί. Άραγε πότε ήμουν πιο χαρούμενος ; Τότε ή τώρα ; Μμμμ. Μάλλον τότε ! ε ; Η ηλεκτρονική πινακίδα προειδοποιεί "ΙΣΧΥΡΟΙ ΑΝΕΜΟΙ - ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ". Ποιός οδηγεί ; Αααα ! Εγώ ! Σωστά... Προς στιγμή το είχα ξεχάσει...
Ύψος Λεωφ. Πεντέλης : μεσαία λωρίδα. 100χλμ/ώρα. Συνετίστηκα. Δεν θα με συγχύσει εμένα ο βιαστικότερος ! Σε τελική, τι βιάζομαι ; Τι θα κερδίσω ; Έχω χάσει πολλά ! Μέσα στο ξημέρωμα θα τα κερδίσω ; Κι όμως ! Πολλά κερδίζεις το ξημέρωμα ! Πάρα πολλά !
Ύψος Λεωφ. Δ. Πλακεντίας : ίδια λωρίδα - ίδια χλμ/ώρα. Εδώ συνήθως γελάω ! Διάλειμμα απο τις σκέψεις... Παραπέμπομαι στη "Δούκισσα της Πλακεντίας και τον αρχιληστή". Τηλεοπτικά χιλιοδιαφημισμένο βιβλίο προ ετών... Άθλιο speakage... Χαμηλότατη αισθητική... Α, πα πα !
Ύψος Ανθούσας : Μυρίζει μεσόγεια. Πέφτει η θερμοκρασία. Νιώθω τον αέρα περισσότερο. Αραιοκατοικημένη περιοχή... Προσέχω περισσότερο. Μεγαλύτερη ταχύτητα = Μεγαλύτερος κίνδυνος. Γιατί όταν αναπτύσσω ταχύτητα νιώθω πιο ελεύθερος ; Αααα ! επειδή κινδυνεύω ε ; Γινόμαστε πιο δυνατοί όταν κινδυνεύουμε, σωστά ; Και όταν φοβόμαστε ! Δεν φοβάμαι ! Ή μήπως φοβάμαι ; Όπως και νά' χει. Πατάω γκάζι !
Ύψος Λεωφ. Μαραθώνος & Μεσογείων : αριστερή λωρίδα. 140χλμ/ώρα. (ας μην διαβάσουν αυτό το post απο τροχαία). Μουσική στο τέρμα. Παίζει το τραγούδι του βίντεο (Διθέσιο). Έκφραση παγωμένη. Βλέμμα καρφωμένο ! Αναπτύσσω ταχύτητα αλλά προσέχω ! Αλήθεια ! Μη φοβάστε ! Αφού δεν φοβάμαι εγώ ο ίδιος, εσείς τι ανησυχείτε ;
Ύψος Κάντζας : αριστερή λωρίδα. 150χλμ/ώρα. (εδώ συνήθως έχει μπλόκο, αν με σταματήσουν τη γ@#^&*#α !) Η έκφραση αλλάζει ! Χαμογελάω ! Εξιτάρομαι απο την ταχύτητα ! Γενικά δεν είμαι λάτρης της ! Ειλικρινά ! Δεν με συγκινεί πάντα ! Απόψε όμως ναι !
Ύψος Παιανίας : αριστερή λωρίδα. 140χλμ/ώρα. Δακρύζω. Το mp3 είναι σε κατάσταση τυχαίας αναπαραγωγής κομματιών οπότε "κληρώνεται" το "Κακές συνήθειες" του Μίλτου Πασχαλίδη. Ανοίγω το παράθυρο να με χτυπήσει ο αέρας. Το δάκρυ φέυγει ! Κλείνω γιατί, μεταξύ άλλων, νιώθω και το κρύο...
Ύψος Λεωφ. Σπατών : μια απο τα ίδια σε θέση και ταχύτητα. Κρυώνω ακόμα ! Μα γιατί ; Έκλεισα το παράθυρο ! Το ελέγχω πάλι ! Κλείστό ! Καλοριφέρ λειτουργεί ! Για άλλο λόγο θα κρυώνω !
Ύψος Κορωπίου - Αεροδρομίου : ελλατώνω ταχύτητα. Ευχαριστηθήκατε ; αριστερή λωρίδα. 120χλμ/ώρα. Εξάλλου φτάνω. Επιτέλους ; Για σας ίσως...
Ύψος Μαρκοπούλου - Τέρμα Αττικής Οδού : Κουραστήκατε απο τη διαδρομή, ε ; Έστω απο την περιγραφή της ; Εγώ ξεκουράστηκα.
Χαλάρωσα.
Αναζωογονήθηκα.
Ξέδωσα.
Γέλασα.
Δάκρυσα.
Τραγούδησα. (μόνος στο αυτοκίνητο - είχα δικαίωμα !)
Μέσα σε λιγότερο απο μισή ώρα ένιωσα τόσα διαφορετικά πράγματα μαζί !
Και να μην τέλειωνε ποτέ αυτή η διαδρομή δεν θα με πείραζε. Αλήθεια ! Εκείνο το ξημέρωμα δεν θα με πείραζε ! Τί ; αν τέλειωνε απότομα ; Πρίν τελειώσει ; Υπήρχε και αυτό το ενδεχόμενο, ε ; Πάντως φόραγα ζώνη ! Αλήθεια !

Τέλος διαδρομής.

SMS : "ΛΑΤΡΕΙΑ ΕΦΤΑΣΑ. ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ"

"Ακριβό" μου "διθέσιο"...

Σ' ευχαριστώ !

Απλά, Καλό Ταξίδι...

Αθήνα - Αγία Παρασκευή. Σάββατο πρωί.
Κάπου 8 μήνες πριν...
Στρατευμένος τότε...

Μάζωξη ναυτών για καφέ μετά απο έξοδο. Σειρά απολύσεως... Λίγες εβδόμάδες απομένουν... Την παρέα συμπληρώνει ο φίλος ενός. Περιμένει να καταταγεί. Με προσμονή, όρεξη, ενδιαφέρον... Τον γνωρίζω εν μέσω έκφρασης ενθουσιασμού του για τις ειδικές δυνάμεις... Η κουβέντα συνεχίστηκε αγγίζοντας άλλα, άσχετα θέματα. Σπουδές, καριέρα, κ.λ.π... Την επέστρεφε πάλι εκεί... Αγωνιούσε να τις υπηρετήσει. Ήθελε να τις υπηρετήσει. Προσπάθησε να τις υπηρετήσει. Τις υπηρέτησε...

'Ισα που πρόλαβα να τον γνωρίσω...
Χαιρετηθήκαμε.
Μου ευχήθηκε "Καλός πολίτης" - του ευχήθηκα "Καλή θητεία".
Απλά, δεν πρόλαβε να την τελείωσει.
Δεν έμαθα γιατί.

Αποστόλη,
Απλά, Καλό Ταξίδι...

__ Sofoklis *__

Κοίταγε πάλι ψηλά...

Του φαινόταν τρομαγμένο το φεγγάρι απόψε. Παρανοϊκό... Χαμογέλασε και συνέχισε το δρόμο του. Ακόμα ένιωθε το αλκοόλ στο στόμα του. Όλα γύριζαν. Αγχωτική κατάσταση. Παρανοϊκή... Ντουπ,ντουπ,ντουπ. Ένιωθε την καρδιά του για πρώτη φορά στην ζωή του. Τι στο διάολο, surround είχε μέσα του; Με την άκρη του ματιού του είδε έναν αρουραίο να περπατάει δίπλα του κατά μήκος του πεζοδρομίου. Είχε έρθει η ώρα να αποφασίσει αν συμπαθεί τους αρουραίους όταν τροχίζουν τα δόντια τους δίπλα από την μύτη του... Κάπου σε κάποια εφημερίδα είχε διαβάσει για την δύναμη του ανθρώπου να κάνει θαύματα με το μυαλό. Αστραπιαία άρχισε να συγκεντρώνει την δύναμη του μυαλού του για να εξηγήσει σε αυτό τον μπόχα ότι χωρίς μύτη δεν θα βρει ποτέ γκόμενα. Όμως οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Δεν μπορούσε καν να κινηθεί, πόσο μάλλον να στείλει το μυαλό του σε κάτι παραπάνω από το 10% που χρησιμοποιούμε. Έκατσε στο πεζοδρόμιο. Για καλή του τύχη όμως ο ποντικός ήρθε μπροστά στα μάτια του. Τον κοίταγε για κάμποση ώρα χωρίς να κουνιέται. Ξαφνικά άνοιξε το στόμα του και αν άκουσε καλά του είπε :

-Είσαι ερωτευμένος με την Μαργαρίτα ;

-Γιατί ρωτάς;

-Βρωμάς τζατζίκι.

-Ε και; Πρέπει να είμαι ερωτευμένος επειδή έφαγα τζατζίκι;

-Μην πας να μου ξεφύγεις με ανόητες ερωτήσεις. Ξέρεις πολύ καλά τι λέω.

-Μα...

-Δεν έχει μα και μαλακίες. Αφού την θες κυνήγα την...

Έκανε να σηκωθεί. Ο ποντικός τον κοίταξε. Σηκώθηκε τελικά με τα χίλια ζόρια τον έβαλε στην τσέπη και πήγανε για φαγητό.

-Που με πας Κωσταντή ;

-Να φας και να συζητήσουμε.

-Δεν έχω φράγκο. Βάλε μου εσύ και στα χρωστάω...

Κάτι σιγά σιγά ένιωθε ότι αναπτυσσόταν μέσα του. Τρέλα το 'λέγαν νομίζω. Έφτασε σε ένα πελώριο χλιδάτο μαγαζί με μια καλογυαλισμένη ταμπέλα που έγραφε "Κωλόμπαρο - Η χιονάτη και oι 7 Σαμουράι".

-Άντε, πάλι στην χλίδα σε έφερα...

-Αλήθεια;

-Ναι, βγάλε το κεφάλι σου να δεις...

Έκανε να μπει στην πόρτα και μια "δεσποινίς" του έσφιξε τα αρχίδια και του είπε :

-"Ποντίκι είναι αυτό που έχεις ή χάρηκες που με είδες;"

-"Ποντίκι είναι..."

...της είπε και ο ποντικός της έγλειφε το χέρι. Για πότε εξαφανίστηκε τρέχοντας η γκόμενα δεν μπόρεσε να καταλάβει. Άνοιξε την πόρτα λοιπόν και μπήκανε σε ένα υπερλουξ μπαρ της παγωμένης Γλασκόβης. (πώς βρεθήκανε στην Γλασκόβη ;) Βρήκανε μια γωνιά και έκατσαν. Έβγαλε το ποντίκι από την τσέπη και το έβαλε δίπλα του.

-Γιατί πιστεύεις ότι είμαι ερωτευμένος με την Μαργαρίτα ;

-Ε, τι θα είσαι ;

-Τι εννοείς ;

-Μόνο κολλημένοι υπάρχουν που δεν βρίσκουν αυτό που θέλουν και κολλημένες που δεν θέλουν να βρουν αυτό που θέλουν !

-Καλά, πού στο διάολο τα έμαθες όλα αυτά;

-Το ότι μιλάω δεν σε πείραξε; Το που έμαθα να λέω μαλακίες σε προβλημάτισε;

-Τι θα πιεις ;

-Δεν πίνω. Είμαι straight edge.

-;;;

-Straight edge σημαίνει όχι ναρκωτικά, αλκοόλ και one night stand.

-;;;

-Πάρε μου μια βότκα coca cola. Επειδή δεν θέλω να σου χαλάσω καρδιά, όχι τίποτα άλλο.

-Και τι θα φας;

-Σεφ

-Σαλάτα του σεφ;

-Όχι, ΤΟΝ σεφ. Λίγο από τη μύτη θα φάω, δεν θα καταλάβει τίποτα...

-Βασικά, δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο επικοινωνία είναι αυτή που έχουμε.

-Δεν επικοινωνούμε. Τώρα σε γνώρισα. Α, και για να μην χαρείς, δεν είμαι gay.

-Ποντίκι είσαι εσύ ή ο Σοφοκλής ;

-Σοφοκλή με λένε.

-;;;

-Λοιπόν, πες μου την αγαπάς την Μαργαρίτα ;

-Δεν αντέχω άλλο. Έχει κάνει την ζωή μου μίζερη, με αγγίζει και φεύγει, με φιλάει και φεύγει, με κάνει να την θέλω μα δεν με θέλει.

-Μήπως είσαι κομματάκι μαλάκας;

-;;;

-Γιατί κολλάς με άτομα που δεν σε γουστάρουν ;

-Βασικά... μάλλον θα φταίει η ανάγκη.

-Ποια ανάγκη ;

-Η ανάγκη του να έχεις κάποιον. Εγώ την Μαργαρίτα την γνώρισα στο γυμνάσιο. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που την είδα...

-Για πες !

-Μπήκα στις τουαλέτες και να' σου αυτή με το υπέροχο εκείνο μπλε φουστάνι να με κοιτάει με ένα χαμόγελο και...ήταν τόσο αθώα! Απλά με κοίταξε και μου έκανε νόημα να φύγω. Ήταν τόσο γλυκιά και αγνή!

-Γιατί σου είπε να φύγεις;

-Γιατί ήθελε να κατουρήσει. Μπήκα στις γυναικείες τουαλέτες βλέπεις... Μετά θυμάμαι με είχε βρει στο διάλειμμα και μου μίλησε όπως καμία άλλη...

-Τι σου είπε ;

-Έβαλε το χέρι της στο μάγουλό μου και μου είπε όλο αγάπη : "Έτσι και μαθευτεί τίποτα σκατομαλάκα δεν θα μπορείς να κατουρήσεις μετά".

-;;;

-Δεν ξέρω αν ήταν μέντιουμ αλλά εγώ το είπα στον κολλητό μου και την επόμενη μέρα με έπιασε ουρολοίμωξη !

-Τον έχεις ακόμα φίλο ;

-Ναι ρε. Αυτοί οι φίλοι δεν ξεχνιούνται. Ξέρω ότι δεν θα με προδώσει ποτέ.

-Που είναι τώρα ;

-Με την Μαργαρίτα. Τα έχουν εδώ και δυο μήνες… Να σου πω, δεν πιστεύω ο πατέρας σου να είναι ο Αρκάς (;)

-Φίλε, η Μαργαρίτα δεν είναι για σένα. Μην της δείχνεις τα αισθήματά σου γιατί μόνο ως τροφή θα τα πάρει. Μπορεί να μην φταίει αυτή. Μπορεί να έχει περάσει πολλά και να ξεσπάει πάνω σου αλλά όπως και να έχει ούτε εσύ της φταις τίποτα so, προχώρα ! Go on with your life…

-Το ξέρω, έχεις δίκιο… Αγγλικά, πού έμαθες;

- Μα, άγγλος είμαι !

-;;;

-Τι θα κάνεις με την κοπέλα λοιπόν; Δεν αξίζει να σέρνεσαι σε δρόμους και να μιλάς στα μπαρ με έναν αρουραίο. Σωστά;

-Έχεις δίκιο. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ! Από εδώ και στο εξής η Μαργαρίτα είναι νεκρή! Δεν υπάρχει. Θα την θάψω στο νεκροταφείο της καρδιάς μου και θα συνεχίσω να ζω. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, σωστά;

...όμως τα ποτά συνέχισαν και το μυαλό του γύριζε. Ο ποντικός χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα τον ακολούθησε όταν έφυγε τρέχοντας για να βρει την Μαργαρίτα... Κάπου κάτω από ένα μπαλκόνι...

-Μαργαρίτααα! Μαργαρίτα πεθαίνω! Μαργαρίτα σε χρειάζομαι ! Μαργαρ...

Σωριάστηκε κάτω. Ο ποντικός κοίταξε το σωριασμένο σώμα αυτού του ταλαίπωρου ψυχάκια που πριν λίγες ώρες είχε γνωρίσει και έκλεισε τα μάτια. Ευχήθηκε να μην έχει πάθει τίποτα και έκατσε στο πρόσωπό του. Τον έγλυφε μα τα μάτια του δεν άνοιγαν. Ξαφνικά, και ενώ ο μικρός Σοφοκλής απελπιζόταν, ο ταλαίπωρος Κωνσταντίνος ψέλλισε :

-Sofoklis, (με σαφή αγγλική προφορά), θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω μακριά για καιρό. Ίσως να μην ξαναγυρίσω. Ίσως να κοιμηθώ για πάντα. Απλά θέλω να σταματήσω πια να σκέφτομαι. Να σταματήσω να πληγώνομαι από ανθρώπους που αγαπώ. Από ανθρώπους που δεν θα μάθουν ποτέ πως τους αγάπησα. Από ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι με αγάπησαν...

-Γιατί το λες αυτό φίλε μου ; Εγώ αλήθεια σε χρειάζομαι.

-Το ξέρω Sofokli μου. Με χρειάζεσαι και με αγαπάς όπως ήλπιζα να με αγαπήσουν κάποτε, και ξέρεις γιατί ;

-Γιατί ;

-Γιατί είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου Sofoklis. Μια μορφή του αλκοόλ χαραγμένη στο μυαλό μου. Μια μορφή που αντανακλά την ψυχή μου στα μάτια μου.

-Μα που το ξέρεις ; Αλήθεια δεν θέλω να πεθάνεις ! Υπάρχω !

-Sofoklis, εγώ έζησα την ζωή μου ψηλά ! Εκεί που δεν θα φτάσουν πολλοί. Πάντα ζούσα στον κόσμο των αισθημάτων και διαρκώς έπεφτα μα ξεκίναγα πάλι από την αρχή. Αυτό μου έδειχνε ότι ήμουν ζωντανός Sofoklis. Όμως κάπου εδώ τελειώνει η ουτοπική μου σκέψη. Δεν αντέχω άλλο...

-Αφού ακόμα και τώρα αγαπάς αυτή την Μαργαρίτα, το ξέρω !

-Ακριβώς Sofoklis. Την αγαπάω, αυτή όμως όχι. Ήταν η πρώτη φορά που αντί για αέρα και ουτοπικές ατμόσφαιρες ένιωσα τρόμο. Κουράστηκα απλά. Τώρα δεν έχει νόημα......

Η νύχτα τον άφησε παγωμένο, άψυχο, γερασμένο μπεκρή αισθημάτων, νεκρό. Το ποντίκι ποτέ δεν υπήρξε και έσβησε μαζί με την ψυχή του. Είχε τουλάχιστον κάποιον που τον αγάπησε πριν πεθάνει...

* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος σεναρίου που έχει συγγραφεί τον Ιούνιο του 2004 και αναδημοσιεύεται σαν ανάρτηση blog.

Με την επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματος του δημιουργού του.

VagLiak © 06/2004