Δυό μέρες μόνο

(αναδημοσίευση protagon.gr )

Τι συμβαίνει όταν ένα πολύ γνώριμο αλλά κατά τ’ άλλα καθαρά ερωτικό τραγούδι σου κολλάει τις τελευταίες –ούτε καν μέρες- ώρες του έτους; Ενός έτους σαν ανήμπορο πλέον, γέροντα, φορτωμένου με κάθε λογής αγαθά και πραμάτειας που πραγματικά ποτέ -μα ποτέ του- δεν επέλεξε να επωμισθεί; Απλά κουβαλάει…

Η ερωτική όμως αύρα που επιτυχώς η σύνθεση της Δήμητρας Γαλάνη κατάφερε να δημιουργήσει από κοινού με τον στίχο του Παρασκευά Καρασούλου, εδώ εξατμίζεται σαν νερό που βάλαμε να βράσει προκειμένου να ετοιμάσουμε κάτι, όμως το αφήσαμε να βράζει ες αεί και τελικά καταστρέψαμε ολόκληρη την κουζίνα μας. Μόνοι μας τα καταφέραμε. Και μόνοι μας πρέπει τώρα να αντικαταστήσουμε την κουζίνα. Όπου κουζίνα, τι άλλο, μα η νοοτροπία μας. Μια εθνική νοοτροπία που όλοι παραδεχόμαστε ότι χρίζει αντικατάστασης αλλά όλο την βλέπουμε που κουτσά-στραβά ανταπεξέρχεται και αναβάλλουμε την ανακαίνισή της.


Ποιος όμως σχεδίασε την κουζίνα; Ήταν αυτός της απολύτου εμπιστοσύνης μας; Βάσει ποιας μελέτης και με τι ασφάλεια τοποθετήθηκαν όλες οι παροχές, τόσα χρόνια και τόσο κοντά μεταξύ τους; Μας αναλογούσαν και μας άξιζαν τόσες παροχές; Μάτια κουζίνας και φούρνος συνέχεια αναμμένα, εκεί, για εμάς, να παρασκευάζουν και να ξεφουρνίζουν ότι τραβάει η όρεξή μας. Άσχετα αν τελικά τα τραβάει και η τσέπη μας.


Δυο μέρες μόνο πριν ο έρμος αυτός γέροντας – χρόνος φύγει, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να υποδεχθούμε τον αντικαταστάτη του με μια διαφορετική οπτική, κάνοντας ατομικά και ομαδικά τον απολογισμό μας. Ας επιχειρήσουμε, χαμογελώντας, να του σχηματίσουμε ένα πεδίο στο οποίο θα χωρούν και ξεχασμένες για τους περισσότερους αξίες, όπως φερ' ειπείν ο εθελοντισμός ή/και η πολιτιστική έκφραση κάθε είδους, όπου μέσα εκεί θα δραστηριοποιηθεί όπως του αρμόζει.

Αλλά ιδίως, όπως μας αρμόζει…

Ίσως μια καλή αρχή.


Καλή Χρονιά !

(αναδημοσίευση protagon.gr )

Μύρισε Χριστούγεννα! (Panettone)

(αναδημοσίευση protagon.gr)



Παραμονές Χριστουγέννων και η αναζήτηση συνταγών συναφών με το κλίμα της περιόδου είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη διαδικασία. Το Panettone είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με τα παιδικά μου χρόνια, μια και το καταναλώναμε οικογενειακώς σε δεκάδες κιλά (αυξάνοντας ανάλογα και αυτά του σώματός μας) ιδίως με αφορμή την επίσκεψη τότε, των ελληνοιταλών συγγενών μας.

Για την ιστορία, το Panettone είναι το Χριστουγεννιάτικο γλυκό του Μιλάνου, καθώς και ένα από τα σύμβολα της πόλης. Το γλυκό αυτό είναι στρογγυλό με επίπεδη βάση. Η οροφή του θυμίζει τρούλο, ενώ η βάση του μπορεί να συναντηθεί και σε διάφορα σχήματα όπως αστέρι. Η διαδικασία για να φτιαχτεί η ζύμη είναι μεγάλη, καθώς και η "οροφή" του γλυκού για να φτιαχτεί παίρνει -κατά πολλούς ζαχαροπλάστες / αρτοποιούς- μερικές μέρες, για να γίνει τόσο φουσκωτή. Το σώμα του περιέχει γλασέ πορτοκάλι, κομματάκια κίτρο, λεμόνι και σταφίδες, ενώ εναλλακτικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σοκολάτα. Αποτελεί κατά πολλούς την ιταλική εκδοχή της βασιλόπιτας, είθισται πάντως να παρασκευάζεται όλο το Δεκέμβριο με αφορμή τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Σήμερα, αυτό αποτέλεσε το πρώτο γιορτινό σκεύασμα από μέρους μου για φέτος, και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας μια και πέτυχε σε βαθμό να το συγκρίνω με επώνυμες παραδοσιακές -αν και τυποποιημένες- εκδοχές του.

Καλή επιτυχία!

Συστατικά:

1 αυγό
180 γρ. βούτυρο
180 γρ. ζάχαρη
850 γρ. αλεύρι
100 γρ. μαγιά νωπή
4 κρόκοι αυγού
120γρ. μείγματος κύβων γλασέ πορτοκάλι, κίτρου, σταφίδας και ξύσματος λεμονιού ή πορτοκαλιού
40 γρ. κονιάκ, ρούμι ή σαμπάνια
λίγο αλάτι

Εκτέλεση:

Μουσκεύουμε σε ένα μπωλ τα φρούτα με το αλκοόλ από την προηγούμενη μέρα, ώστε να μουλιάσουν.

Διαλύουμε σε λίγο νερό την μαγιά και τη βάζουμε σε λεκάνη με 100 γρ. από το αλεύρι. Ζυμώνουμε (προτιμότερο στο μίξερ με το γάντζο) μια μπάλα ζύμης και την αφήνουμε να φουσκώσει σε ζεστό μέρος για 3 ώρες.
σημ.: Κατά το ζύμωμα, συμπληρώνουμε νερό ή αλεύρι ανά περίπτωση ώστε να επιτύχουμε υφή ζυμαριού όπως του ψωμιού, ενώ αν διαθέτουμε θερμοθάλαμο ή ανάλογο πρόγραμμα για φούσκωμα ζύμης στο φούρνο μας είναι προτιμότερο να διατηρήσουμε εκεί το προζύμι.

Ξαναζυμώνουμε και προσθέτουμε άλλα 100 γρ. αλεύρι και λίγο ακόμη νερό. Αφήνουμε και πάλι για άλλες 2 ώρες να φουσκώσει. Στο μεταξύ, βάζουμε το υπόλοιπο αλεύρι (650 γρ.) σε μια λεκάνη, μαζί με την ζάχαρη, τους κρόκους και το αυγό, μια πρέζα αλάτι και το βούτυρο λιωμένο. Δουλεύουμε δυνατά (ή στην προτελευταια ταχύτητα) να γίνει μια ζύμη μαλακή. Ίσως χρειαστεί να συμπληρώσουμε λίγο γάλα χλιαρό. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε την ζύμη και μετά ρίχνουμε την πρώτη (προζύμι), και το μείγμα ποτισμένων με αλκοόλ φρούτων. Η ζύμη πρέπει να γίνει λεία και γυαλιστερή και να ενσωματωθούν όλα τα υλικά.

Την αφήνουμε και πάλι να φουσκώσει για περίπου 2 ώρες. Την χωρίζουμε σε δυο ή και τρια κομμάτια τα οποία βάζουμε σε φόρμες όρθιες στρογγυλές (τύπου μπόμπας) ή σε κάτι αντίστοιχο. Επειδή φουσκώνει πάρα πολύ δεν πρέπει να φτάνει ούτε καν στο μισό της φορμας κατά το γέμισμα. Αν θέλουμε βάζουμε στο στόμιο ένα χαρτόνι σε λωρίδα που θα δώσει στην φόρμα έξτρα ύψος.

Αφήνουμε ξανά να φυσκώσει και -προαιρετικά- πριν το βάλουμε στο φούρνο το χαράσουμε και βάζουμε λίγο βούτυρο στην κορυφή. Ψήνουμε στο φούρνο (αέρας) στους 170 βαθμούς για περίπου 35΄ μέχρι να αποκτήσει καστανό χρώμα.

Αφήνουμε να κρυώσει σε σίτα ή σχάρα και κατόπιν πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Χρόνια Πολλά!

(αναδημοσίευση protagon.gr)

Κρίμα κράμα ο Έλληνας

(αναδημοσίευση protagon.gr)

Μοναδικός, διακεκριμένος, "άλλη πάστα", "για μεγάλα πράγματα" και δίχως άλλο γεννημένος για επιτυχία. Αυτές και πολλές άλλες πανομοιότυπες περιγραφές αφορούν στον Έλληνα, με μια μόνο ουσιώδη επισήμανση : Σκιαγραφούν τον Έλληνα από τον ίδιο τον Έλληνα. Αυτό όλο και κάτι θα σημαίνει.

Μόλις κοπάσει, κάθε φορά, το εκλογικό πανηγύρι, τα μαχαιροπήρουνα πλένονται ευλαβικά στο πλυντήριο συνειδήσεων του λαού, δεν γίνεται όμως να περιμένουμε να κατευναστούν και τα οικονομικά τεκταινόμενα, γιατί τότε απλά δεν θα αναρτούσαμε -ίσως ποτέ πια- άρθρο γνώμης. Τα πλυντήρια δουλεύουν ακατάπαυστα.

Ο αγαπημένος σκιτσογράφος του γράφοντος, ο Αρκάς, σε ένα από τα καρέ του, παρουσιάζοντας έναν διάλογο ζώων, εμφανίζει το ένα να αποκρίνεται στο άλλο ότι "Αυτό είναι το περίεργο μ’ αυτόν! Είναι ένα φοβερό κράμα αθωότητας και προστυχιάς!", ώστε να λάβει απάντηση από τον ίδιο τον γιό του : "Κάτι σαν την Κοκκινοσκουφίτσα με ζαρτιέρες!!".

Όσο ευφυές, τόσο χαριτωμένο. Αυτό που όμως κάνοντας αυτοκριτική πρέπει κάποια στιγμή να αντιπαραβάλλουμε -και εννοώ σαν λαός- είναι το κράμα μεγάλης μερίδας Ελλήνων πολιτών στην παρούσα φάση, δεδομένων των όλων συνθηκών.

Ο μεγάλος και τρανός, ευλογημένος απ' τον παντοδύναμο, Έλληνας, έχει όλα τα καλά : Μυαλό-πρότυπο, άλλη στόφα. Γεννήθηκε Έλληνας, οφείλουν όλοι να του δίνουν ευκαιρίες, ενδεχομένως και να τον υπηρετούν, αφού αυταπόδεικτα διαφέρει και υπερέχει λαών που, και στο πέρασμά του, πρέπει ταπεινά να σκύβουν το κεφάλι, ενίοτε και να τον υπηρετούν - "διαγράφοντας" πρόθυμα και υποτακτικά, εθνικά χρέη μαζί και εθνικά ελαττώματα....

Ο μεγάλος και τρανός, ευλογημένος απ' τον παντοδύναμο, Έλληνας, έχει απύθμενο θράσος : Ζει σε μια πρωτεύουσα που ο ίδιος, δια των κατά καιρούς εκπροσώπων του, κατέστρεψε οικιστικά, δυναμώνει την μουσική επί τούτου γιατί στο δρόμο οι αλλοδαποί συμπολίτες του ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα -ελλείψει ναού που θα όφειλε η πολιτεία να τους παρέχει-, και επιπλέον ζει με τουλάχιστον 40% περισσότερη πολυτέλεια απ' αυτήν που αντέχει ο ίδιος του ο προϋπολογισμός.

Μα, τι συνέβη; ειδικά στα οικονομικά δεν "κεντάει" ο θεός Έλλην; Που είναι το κούτελό του; Ποιά είναι αυτή η Γερμανίδα που τον φτύνει στα μούτρα; Και γιατί ο Έλληνας δεν βγάζει καν χαρτομάντιλο να σκουπίσει τη χλέπα; Φυσικά και δεν είναι τα πάντα στο χέρι του. Παίζονται τρισάθλια, γλοιώδη, συμφεροντολογικά, διεθνή, θεοβρώμικα παιχνίδια στην πλάτη του... Όμως δέχεται να ανέχεται επιλεκτικά; Η παιδεία για την οποία είναι φημισμένος, που είναι; Η εγγύηση που διατείνεται ότι τον συνοδεύει, που ξέπεσε;

Καθόλου πλάκα δεν έχει το συγκεκριμένο κράμα. Κρίμα κράμα ο σύγχρονος Ελληνας. Αθωότητα και προστυχιά εδώ αντικαθίστανται με μεγαλομανία και έναν κομπλεξισμό ανωτερότητας που αποδίδεται, δήθεν, στην παρακαταθήκη των προγόνων Ελλήνων. Σε ότι με αφορά, θεωρώ ότι αν οι πρόγονοι έβλεπαν τη χρήση των εφοδίων που μεταλαμπάδευσαν στους απογόνους τους, απ' τους ίδιους, ίσως και να έσκιζαν πτυχία, ρητορικές, ακόμα και ζαρτιέρες...

Ο Έλληνας μπορεί να κάνει πολλά, καλά, αρκεί να το θέλει. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ότι πράγματι μπορεί, όχι όμως επειδή είναι Έλληνας. Γιατί Έλληνας είναι πάντα. Και δεν παύει να είναι Έλληνας.

Απλά δεν θέλει.

Και όπως τελικά έχει αποδειχθεί σε πλειάδα θεματικών, συγκυριών, καταστάσεων : Δεν υπάρχει "δεν μπορώ" - υπάρχει "δεν θέλω".

(αναδημοσίευση protagon.gr)

Η «φουρκέτα» στο θέατρο «Εμπορικόν»

Τον τρίτο της χρόνο διανύει η «Φουρκέτα» της Ελένης Γκασούκα στο θέατρο «Εμπορικόν», μια εικόνα καμπαρέ δοσμένη μέσα από μια διαφορετική οικογενειακή οπτική.

Σάτιρα, λυρισμός, ειρωνεία και αλληγορία εναλλάσσονται σε ένα διαφορετικό και διόλου γνώριμο θεατρικό παιχνίδι που ευχαριστεί, όσο σοκάρει.

Κεντρική ηρωίδα η Αλίκη, μια γυναίκα που ζει μεταξύ συμπληγάδων και προβλημάτων μιας σύγχρονης οικογένειας, προσπαθώντας όμως σχεδόν πάντα να τα φέρει εις πέρας ουσιαστικά μόνη. Καλείται να αντιμετωπίσει από τις εξαρτήσεις του γιού της συνδυασμένες με την απαλλαγή του απ’ τον στρατό, μέχρι τις ενοχές της απέναντι στον άνδρα της που σε τελική ανάλυση δεν έχει εξαπατήσει ποτέ. Η Αλίκη είναι λογίστρια. Ή μάλλον ήταν. Η οικονομική κρίση της χτύπησε την πόρτα πρώτη και καλύτερη. Ακολούθησε η μοίρα.
 

Μέσα από επίπονες διαδικασίες και αναζητήσεις λύσεων, αναθεωρεί τον τρόπο που αντικρίζει τους δικούς της ανθρώπους. Υπολογίζει τις λίγες μέρες που απομείναν και πρέπει να «χορέψει». Θα χορέψει και θα πει κι ένα τραγούδι.

Μαζί με την Μαρία Καβογιάννη στο ρόλο της Αλίκης, συμπρωταγωνιστούν οι Κώστας Κόκλας, Θανάσης Αλευράς, Μπάμπης Γιωτόπουλος, Ματίνα Νικολάου, Λευτέρης Βασιλάκης, ενώ στο τραγούδι συνοδεύει ερμηνευτικά η χαρισματική Βικτώρια Ταγκούλη.

Πηγή: ant1online.gr

Βαγγέλης Λιακόγκονας

«Το δείπνο» από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Δια χειρός Διαγόρα Χρονόπουλου ένα διαφορετικό, γλυκόπικρο δείπνο σερβίρεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Πρεμιέρα την Πέμπτη 11 Νοεμβρίου για τη μαύρη κωμωδία της Μόιρα Μπουφίνι, που ερευνά την ανερχόμενη μεσοαστική τάξη -την κάτοχο της εξουσίας- που μας οδηγεί τα τελευταία χρόνια, σε περίεργα δείπνα εν μέσω υπαρξιακής και κοινωνικής κρίσης. Με καυστικό και πικρό χιούμορ, ισορροπώντας μεταξύ γέλιου και τρόμου, παρακολουθούμε μια οικοδέσποινα, γυναίκα μοιραία και φαινομενικά σκληρή, να βομβαρδίζει με αδυσώπητα φαρμακερές ατάκες τον σύζυγο και τους καλεσμένους της.

Στη βίλα του ζεύγους Λαρς & Πέητζ καλεσμένοι για τον εορτασμό της έκδοσης του τελευταίου βιβλίου του Λαρς είναι μια ζωγράφος, ένας επιστήμονας και μια σεξοβόμβα. Τη βραδιά συμπληρώνει η άφιξη ενός ξένου που ρίχνει στην πόρτα τους η ομίχλη. Ένας αμίλητος σερβιτόρος, που προσλαμβάνεται μέσω μιας  σκοτεινής ιστοσελίδας του ίντερνετ, συμπληρώνει την εικόνα. Το δείπνο της Κόλασης αρχίζει με την «Πρωτογενή Σούπα».

Δυνατές ερμηνείες και πλοκή που καθηλώνει, οδηγούν σε ένα απρόσμενο, βαμμένο με αίμα φινάλε.

Παίζουν οι: Δήμητρα Χατούπη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μυρτώ Αλικάκη, Θόδωρος Κατσαφάδος, Κίμων Φιορέτος, Έρρικα Μπίγιου και ο Κωστής Καπελώνης.

Πηγή: ant1online.gr

Βαγγέλης Λιακόγκονας

Βοήθεια προς άπορους νέους

Εν μέσω εκλογολαγνείας και λοιπών συναφών -ανούσιων τελικά- δραστηριοτήτων, μια ανάρτηση που αποσκοπεί σε κάτι καίριο και τεράστιας σημασίας:

Στον Αυλώνα κρατούνται 370 νέοι εκ των οποίων οι 300 είναι άποροι από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν ποτέ επισκεπτήριο και χρειάζονται τη δική μας συμπαράσταση.

Παρακαλείσθε θερμά να βοηθήσετε με όποιο από τα είδη σε ανάγκη μπορείτε και να προωθήσετε την ανακοίνωση σε όσους πιστεύετε ότι θέλουν να συνεισφέρουν.

Η παράδοση της βοήθειας θα πραγματοποιηθεί από την Ένωση «Μαζί για το Παιδί» και εθελοντές, την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010 στις 11.00π.μ.

Πού ;  Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να προσκομίζουν τα είδη που έχουν συγκεντρώσει στην αποθήκη της Ένωσης Μαζί για το Παιδί  στην συμβολή των οδών Μπουσίου 20 και Κούπα 33 στην Αθήνα. (Πλησίον μετρό Κατεχάκη. Κατεβαίνοντας τη Μεσογείων με κατεύθυνση προς κέντρο περνάτε την Κατεχάκη και στρίβετε στο 3^ο στενό δεξιά δείτε το χάρτη).

Πότε; Από τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου έως και την Τρίτη 23 Νοεμβρίου και ώρες 10.00 - 18.00 εκτός Σαββάτου και Κυριακής.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε  με την Ένωση «Μαζί για το Παιδί» στο τηλέφωνο 210-7782281 ή με την Κοινωνική Υπηρεσία των Φυλακών Αυλώνα στο 22950-42771.

Η συμμετοχή σας είναι πολύτιμη!

Τα παιδιά των φυλακών έχουν ανάγκη από:

1.    Χειμερινά κλινοσκεπάσματα και  είδη ατομικής υγιεινής

Πετσέτες μπάνιου, σεντόνια, μονές κουβέρτες και μονά παπλώματα, σαμπουάν, οδοντόπαστες, οδοντόβουρτσες, ξυραφάκια bic, χαρτί υγείας, απορρυπαντικό ρούχων σε σκόνη.

2.    Φόρμες, παπούτσια και εσώρουχα (τα εσώρουχα πρέπει να είναι καινούρια)

Τα ρούχα, τα εσώρουχα και τα παπούτσια πρέπει να είναι αντρικά  medium και large για παιδιά ηλικίας 16 -24 ΟΧΙ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙΑ! Μαζέψτε φόρμες, τζιν, μπλουζάκια φούτερ, εσώρουχα, παπούτσια και παντόφλες.(θερμή παράκληση ελαφρώς μεταχειρισμένα)

3.    Τηλεκάρτες, Γραφική ύλη και ξένο τύπο.

Οι  άποροι κρατούμενοι στον Αυλώνα είναι κατά πλειοψηφία αλλοδαποί μετανάστες από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν με τις οικογένειές τους και δεν έχουν καμία ενημέρωση για τις εξελίξεις στις χώρες τους. Μας ζητούν  τηλεκάρτες για καρτοτηλέφωνα του ΟΤΕ.  ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΧΙ ΧΡΟΝΟΚΑΡΤΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ Επίσης ζητούμε από συλλόγους ή ιδιώτες να μας προμηθεύσουν με εφημερίδες και περιοδικά από Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Σομαλία, Σουδάν, κ.α. Υπάρχει ανάγκη και από λευκούς φακέλους αλληλογραφίας, γραμματόσημα και στυλό.

Παρακαλούνται θερμά εταιρείες στα πλαίσια της Ε.Κ.Ε. τους να βοηθήσουν την προσπάθειά μας με όποιο από τα παραπάνω είδη διαθέτουν.

Επίσης αν υπάρχουν θεατρικές ομάδες που ενδιαφέρονται να προσφέρουν αφιλοκερδώς μια παράσταση για τα έγκλειστα παιδιά στον Αυλώνα να επικοινωνήσουν με την Ένωση Μαζί για το Παιδί.

Προσωπική παράκληση για την προώθηση του παρόντος με κάθε μέσο.

Πικρές αλχημείες

Πλανώνται πάνω από την επικράτεια υπό μορφή ομάδας σύννεφων. Η ειδοποιός διαφορά τους από τα πραγματικά σύννεφα έγκειται στο ότι με την εμφάνισή τους η νεροποντή είναι αναπόφευκτη. Πάντα. Μια πολιτική θεομηνία που αποκτά κοινωνικο - κωμικοτραγικές διαστάσεις...

Τη στιγμή που πληκτρολογείται η συγκεκριμένη ανάρτηση, διεργασίες ολκής παρατηρούνται στα επιτελεία κομμάτων, συνδικάτων ή/και απλά συμφεροντολογικών (επιχειρηματικών και μη) γκέτο. Έχουν απομείνει βλέπετε λίγες ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες και μια λυσσαλέα φορτωμένη από σκεύη και πρώτες ύλες κουζίνα είναι το κέντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος. Όπου σκεύη όμως, σημειώσατε κίνητρα ψηφοθηρίας, όπου πρώτες ύλες αντιστοιχούν μονάδες του βασανισμένου, πληγωμένου, ξεγελασμένου -για ακόμη μια φορά- εκλογικού σώματος. Η δε κουζίνα, λειτουργικότατη αλλά παλαιομοδίτικη, δεν είναι άλλη παρά το εκάστοτε κομματικό στρατηγείο.

Όλο το παραπάνω δεν τιμά, προφανώς τους λειτουργούς των μηχανισμών, αφετέρου τον ίδιο τον μέσο πολίτη που στέκεται απλός παρατηρητής από τον καναπέ του. Reality εκπομπές γαστρονομίας και πολιτικοί ειδησεογραφικοί αχταρμάδες, όλα μαζί, δίδονται ala-carte στον έρμο τηλεθεατή που γεύεται την πικρία. Σε αντίθεση όμως με τους κριτές των ανάλογων εκπομπών, ο  συγκεκριμένος όχι απλά δεν μπορεί να "οδηγήσει σε αποχώρηση" κάποιον από τους εμπλεκόμενους, αλλά ούτε καν κινεί το δάχτυλό του να παύσει το βάσανό του...

Είτε χρησιμοποιώντας απλές επικοινωνιακές μεθόδους, είτε σύνθετες, ενίοτε ύπουλες και αθέμιτες, ο έχων δώσει το χρίσμα ή και ο ίδιος ο υποψήφιος, πρήζει στο μαρκάρισμα τον ψηφοφόρο παρακαλώντας τον να τον στηρίξει ή, ακόμη χειρότερα, θέλοντας να αγοράσει την ψήφο του. Ξεκάθαρα, ποταπά, άτιμα αλλά δυστυχώς συχνά με επιτυχία... Ακόμα και την παραμονή των εκλογών, ημέρα που το εκλογικό σώμα πρέπει να συσκεφθεί υπό το πλέγμα ιδεολογίας - συμφέροντος - ιδανικών. Είναι σε τελική ανάλυση το μόνο που του απομένει να κάνει.

Ιδού η γιορτή της δημοκρατίας. Ή -πιο κομψά- η δημοκρατία όπως κατάντησε...

Πέραν του ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν θα έπρεπε να αποκτούν επ’ ουδενί χαρακτήρα και ενδιαφέρον που εφάπτεται έως αγκαλιάζει την κεντρική πολιτική σκηνή, ο ψηφοφόρος απαξιώνει με αριθμητική πρόοδο καθώς παρέρχονται χρονικά αναμετρήσεις επί αναμετρήσεων, τις βουλευτικές, περιφερειακές, ευρωκοινοβουλευτικές, τις κάθε είδους εκλογικές αναμετρήσεις.

Αντιπαραβάλλονται, τουλάχιστον, οι Γλυκές Αλχημείες του Στέλιου Παρλιάρου για 3η season από το Mega. Εκπομπή γαστρονομίας με αισθητική και παντελή απουσία διαγωνιστικής ή reality υφής.

Αφού δεν μπορεί να τραφεί ο έλληνας κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και τελικά ανθρώπινα, ας γευθεί επιδόρπια προσπαθώντας να γλυκάνει, έστω βραχυπρόθεσμα τη ζωή του, ελπίζοντας οτι δεν θα τον βαρύνουν κάποια ξεκάρφωτη χρονική στιγμή ορισμένοι με την κατηγορία οτι "μαζί τα έφαγαν"... Και μάλιστα πολιτικοί...

Καλό βόλι στην κάλπη (ή καλή εκτέλεση σε όποιον παρασκευάσει κάποιο επιδόρπιο...).

Καλλικράτεια αναγούλα

Ουδεμία σχέση με αυτή των εγκύων. Εκεί τουλάχιστον η κυοφορούσα με το ανακάτεμα υποψιάζεται το ευτυχές -δίχως άλλο- γεγονός...

Η συγκεκριμένη σύλληψη προήλθε δίχως αμφιβολία από σχίσιμο του προφυλακτικού. Η συνουσία της εκάστοτε κυβέρνησης είναι κάθε άλλο παρά μυστική, η δε ημερομηνία -ορόσημο για ελάχιστους πλέον- της Κυριακής 7 Νοεμβρίου αποτελεί έναν ανομολόγητα ανεπιθύμητο τοκετό. Για όλο το σόι; Αν όχι, για το εκλογικό σώμα σίγουρα...

Ο γραφών είχε υποσχεθεί -πρωτίστως στον εαυτό του- οτι δεν θα αφιερώσει ούτε μισή ανάρτηση επιπλέον (όπως έκανε με το 1/3 προγενέστερης) στο θλιβερό επικείμενο πανηγύρι των αυτοδιοικητικών εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου. Παρότι δεν είναι υποψήφιος, παραμένει άνθρωπος. Με αντοχές. Λύγισε.

Κύρια αφορμή, ο καταιγισμός υποψηφίων. Όποιος είναι περισσότερο ενήμερος με τα "δημοτικά" ξέρει πως ειδικά στην επερχόμενη αναμέτρηση οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες (νεοσύστατοι μικροί πρωθυπουργοί με βούλα "Καλλικράτη") βγήκαν πραγματικά στις πλατείες των περιοχών τους και ψώνισαν σαν άλλες κοπέλες της Συγγρού κάθε καρυδιάς καρύδι. Μεταξύ άλλων:

• Φέρελπεις νέους που μόλις ολοκλήρωσαν σπουδές και πιστεύουν οι έρμοι πως μπορούν να προσφέρουν σε ένα σάπιο -συνήθως- δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο.
• Συμφεροντολόγους κάθε είδους που έχουν από κοντά τους υποψήφιους δημάρχους για να έχουν πρόσβαση στο βάζο με το μέλι.
• Παντελώς ανίδεους όχι μόνο με την αυτοδιοίκηση αλλά και την κοινωνία γενικότερα που, είτε παρακάλεσαν υποψηφίους είτε παρακαλέστηκαν από αυτούς να τους συμπεριλάβουν στις αδικαιολόγητα και θλιβερά ανομοιογενείς λίστες τους. (σ..σ.: από πότε και από ποιόν η διαφορερετικότητα και ο πλουραλισμός μεταφράστηκε σε ημιμάθεια ή και αμάθεια επί σημαντικών τοπικών ζητημάτων;)

Social networks (facebook για τη μάζα - twitter για τους τεχνολογικά πιο εξειδικευμένους) επιστρατεύονται με τον -συνήθως- όσο γίνεται πιο λάθος τρόπο για να φέρουν σε επαφή το εκλογικό σώμα με τον υποψήφιο.

Ξεχασμένες ή και ανύπαρκτες διαπροσωπικές σχέσεις αναθερμαίνονται (σαν σε μεταλλικό σκεύος στον φούρνο μικροκυμάτων) στο βωμό της ψηφοθηρίας.

Αηδιαστικές συγκεντρώσεις καταναλωτικών χαρακτηριστικών σκιαγραφούν μια προεκλογική εκστρατεία που ο πολίτης κάθε ηλικίας, στο άκουσμά της και μόνο βγάζει φλύκταινες, ξεφυσά, αλλάζει σκέψη, κουβέντα, πληγώνεται ολοένα και περισσότερο. Σαν κερασάκι στην τούρτα του απαγορεύουν και το κάπνισμα.

Δεν δύναμαι να σταθώ στο ίδιο το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πήρε το όνομά του από έναν από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της αρχαιότητας. Σύμφωνα με αναφορές του Πλούταρχου, συμμετείχε ενεργά στην ανέγερση των τεσσάρων μεγαλύτερων έργων της αρχαίας Αθήνας. Το μόνο όμως κοινό που διακρίνω με την γενικότερη εικόνα του σημερινού διοικητικά αρχιτεκτονικού πονήματος του υπουργείου εσωτερικών είναι η πληθώρα αρχιτεκτόνων στις κατά τόπους λίστες υποψηφίων. Αρκετά αδιάφορο.

Δέχομαι πως η κριτική από μόνη της δεν επιφέρει λύσεις. Κατανοώ -μερικώς- το επιχείρημα οτι "ας προσπαθήσει ο καθένας να προσφέρει ότι και όσο μπορεί από το υστέρημα των γνώσεων, της διάθεσης, της ζωής του". Εστιάζω όμως και σε συνηθέστερα εμφανείς σκέψεις, όπως ότι ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη (εν προκειμένω πολλοί γύπες φέρνουν το Χειμώνα και τη συσκότιση) ή πως με οποιοδήποτε σύστημα και έπειτα από διαφόρων ειδών αλλαγές ο πολίτης δεν παύει να νιώθει προδομένος, θύμα, εξαπατημένος, γερασμένος προ της ώρας του, περίγελος.

Στο δια ταύτα:

Γιορτή της δημοκρατίας (?) VS Καλλικράτεια αναγούλα

...σημειώσατε 2 στο τελικό αποτέλεσμα. (με πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ απόδοση στο διπλό...)

Και ξάφνου το "μολύβι - δελτίο - πρακτορείο" εδώ γίνεται "κάλπη - συνήθεια - ανώφελη γκρίνια".

Καλή (μας) τύχη...

Περί ..."νεανικών κοινών"

Ξημερώνοντας ο μήνας "έναρξης τηλε-κούρσας", ένα τεράστιο, ογκώδες WHATEVER πλανάται πάνω από τα κεφάλια τηλεθεατών, ήτοι λαβωμένων από μέτρα κάθε είδους, πολιτών...

Κανείς όμως από τους ιθύνοντες δεν δίνει σημασία... Ούτε στο WHATEVER και, φυσικά, ούτε στους τηλεθεατές...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση εκφράζει μια μεγάλη και ρητορική ενδεχομένως απορία:

Τα τελευταία δύο χρόνια μεγάλος αριθμός τηλεθεατών έχει σχεδόν εξειδικευθεί να αναγιγνώσκει, μεταφράζει και ερμηνεύει ποσοστά τηλεθέασης τηλεοπτικών προγραμμάτων... Ή ετσι νομίζει...

Μόνο που η συγκεκριμένη διαδικασία αποτελεί δουλειά και ρουτίνα τηλεοπτικών επιτελείων, διευθύνσεων προγράμματος τηλεοπτικών διαύλων, διαφημιστών, τηλε-κριτικών κάθε πάστας... Όχι πολιτών...

Είναι θλιβερό, μίζερο και ταυτόχρονα ανούσιο να αποτελεί βασικό θέμα συζήτησης / ανάλυσης -και δη νέων ανθρώπων- τα ποσοστά τηλεθέασης εκπομπών, με έμφαση μάλιστα στις δικές τους ηλικιακές ομάδες (τα γνωστά "νεανικά" κοινά 15-44 ετών). Επιπλέον στο βωμό του "ανάλαφρου που αποζητά το κοινό τέτοιες δύσκολες εποχές" κάθε ιδέα-ρετάλι, καλογυαλίζεται και καλοντύνεται ώστε να παρουσιαστεί στο κοινό ως κάτι που θα του κάνει συντροφιά και θα τον κάνει να ξεχαστεί και να ψυχαγωγηθεί... Με λίγα λόγια ξεκάθαρο, μεγάλο κέρδος πάνω στην ηδη πονεμένη πλάτη του τηλεθεατή...

Το αντιεπιχείρημα που θα προβάλει ο "εκπαιδευτής" του κοινού, οι lifestyle εκπομπές φυσικά, είναι οτι ο κόσμος ψυχαγωγείται και θέλει να αναλύει ο ίδιος το ρεύμα και την "τηλε-δύναμή του"... Πραγματικά δεν χρειάζεται...

Αυτό που χρειάζεται είναι ο κόσμος να αναζητήσει αξίες και ενδιαφέροντα που, μπορεί να έχουν ξεχαστεί σε άλλες εποχές και αντιλήψεις, μπορούν όμως να ξαναγίνουν μόδα. Και το αξίζουν. Ποικίλες θεατρικές παραγωγές, εκθέσεις εικαστικών, φεστιβάλ κάθε μορφής τέχνης, περιμένουν τον κόσμο να μυηθεί σε μια ψυχαγωγική αντίληψη που επιπλέον επιμορφώνει και ακονίζει ταυτόχρονα το μυαλό... Τι προτιμότερο;

Σε πείσμα των καιρών, προσωπικά αρνούμαι να δεχτώ οτι τέτοιες αντιλήψεις έχουν πεθάνει... Απλά δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία και, ιδίως, ο απαραίτητος τηλεοπτικός χρόνος...

Καλό μήνα...

Προαστιακός

Ώρα αιχμής - ώρα περισυλλογής...

Ίσα που προλαβαίνεις να μπεις στο τρένο, ενώ ακούγονται οι τελευταίοι ήχοι που ειδοποιούν για το κλείσιμο των θυρών... Ανακουφίζεσαι και παράλληλα έχεις ξυπνήσει για τα καλά, αφού -θέλοντας και μη- έχεις κάνει στις 07:30 το πρωί τη γυμναστική που δεν περίμενες και ομολογουμένως απέφευγες...

Γύρω σου παρατηρείς ανθρώπους κάθε είδους.

Μεσήλικες γυναίκες που μόλις τακτοποίησαν το παιδί για το σχολείο και ξεκίνησαν (πιο βιαστικά και απο σένα) για τη δουλειά τους. Πραγματικές ηρωίδες.

Αγόρια και κορίτσια σε μετεφηβική ηλικία (δηλαδή πρωτοετείς φοιτητές) να αφήνουν πίσω τους τα μεσόγεια και να γνωρίζουν -με ότι συνεπάγεται αυτό- την ακαδημαϊκή πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Εργάτες (διαφόρων εθνικοτήτων) -λίγους σε αριθμό μιας και οι περισσότεροι είναι από τις 07:00 στα πόστα τους- νυσταγμένοι, με καθόλου όρεξη για δουλειά, δεν πρόλαβαν ποτέ να ξεκουραστούν από την προηγούμενη βάρδια.

Yuppies καλοντυμένους με εξίσου όμως απαίσια διάθεση με τους παραπάνω... Η διαφορά έγκειται στο οτι αυτοί, όταν συναντήσουν τους συναδέλφους τους στο γραφείο θα προσποιούνται οτι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Στη γη.

Α...! Επίσης θα πιούν espresso και όχι frappe...

Συνταξιούχοι χωρίς ενδεχομένως συγκεκριμένο προορισμό, βολτάρουν. Οι περισσότεροι νοσταλγούν παλιές καλές εποχές, κατά τις οποίες, αργούσε μεν το τρένο, όμως η επικοινωνία και με τον άγνωστο ακόμα ήταν εφικτή. Και συνηθισμένη. Και θεμιτή. Και όχι κάτι μεμπτό ή κατ' ανάγκη ενοχλητικό...

Σκιαγραφώντας την κοινωνία μέσα στο βαγόνι ενός τρένου διαπιστώνεις πράγματα για εσένα τον ίδιο. Μπαίνεις σε συγκρίσεις, ξεφυσάς, ανακουφίζεσαι, χαμογελάς, δυσφορείς, σιχαίνεσαι, αγωνιάς, νυστάζεις, βαριέσαι...

Πολλά μαζεμένα σε μια διαδρομή.

Όταν φτάνεις στον προορισμό σου όλοι τρέχουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις... Έχουν αργήσει. Εξερχόμενος του σταθμού βλέπεις την ανακοίνωση του ΟΣΕ οτι στην επιστροφή σου θα ταλαιπωρηθείς γιατί επίκειται στάση εργασίας. Βρίζεις, και ξάφνου αυτό έχει επισκιάσει ΟΛΑ τα παραπάνω συναισθήματα...

Έχεις συνειδητοποιήσει οτι ένα ακόμη πράγμα στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σωστά, και απλά έχει ξεκινήσει η μέρα σου...

Καλημέρα...

ΠυΞ ΛαΞ ...σα να λέμε U2

(...μα ακόμα δεν κατάλαβα γιατί έπαψες "κουλτούρα" να θυμίζεις...)

Με ή χωρίς εισαγωγικά. Αναφέρομαι στην έννοια κουλτούρα και τη χρήση της στον ανωτέρω υπότιτλο της ανάρτησης αυτής... Επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά οτι κάποιες έννοιες, πέρα από παρεξηγημένες, είναι στην διακριτική ή μη ευχέρεια του καθενός να τις χρησιμοποιεί όπως, όποτε και κυρίως όπως θέλει...

Τις προάλλες έγινα κοινωνός ενός δελτίου τύπου του οποίου τις ημερομηνίες έλεγχα και διάβαζα συνεχώς μέχρι να σιγουρευτώ οτι δεν χρίζω ιατρικής παρακολούθησης...

Και εξηγούμαι...

Οι ΠυΞ ΛαΞ (ναι, ναι, αυτοί... που υπήρξαν, διαλύθηκαν αλλά υπάρχουν πάλι όποτε το ταμείον είναι μείον...) σαν άλλοι U2, ξεκίνησαν ήδη την προπώληση των εισιτηρίων για τη μεγάλη συναυλία - μουσικό ταξίδι όπως ονομάζουν, της 13ης Ιουλίου 2011 στο Ολυμπιακό στάδιο...

Αυτό που -νομίζω οτι δεν είμαι ο μόνος- αναρωτιέμαι είναι κατά πόσο τιμά τους ίδιους τους καλλιτέχνες που απάρτιζαν το ομολογουμένως πετυχημένο και αξιόλογο αυτό μουσικό group, αλλά κυρίως το κοινό τους, το γεγονός οτι ανά διετία περίπου καταφεύγουν σε επανενώσεις κάθε είδους (δισκογραφικές, μουσικών σκηνών) απλά για εξασφαλίσουν την ενίσχυση των πάλαι ποτέ φανατικών τους φίλων... Φυσικά αναφέρομαι σε οικονομική ενίσχυση.

Στο σημείο αυτό, θέλοντας να προσταστευτώ απο προπηλακισμό από τους φανατικούς φίλους των ΠυΞ ΛαΞ, αναφέρω οτι:

α) μεγάλωσα και ο ίδιος με τα κομμάτια τους (σ.σ.: θεωρώ τη διασκευή τους του Senor του Bob Dylan ευφυέστατη και πολύ ιδιαίτερη - από τα αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια ετών...)

β) γνωρίζω και σέβομαι απόλυτα οτι η συναυλία αυτή "εκφράζει" κατά μια έννοια φόρο τιμής στη μνήμη του εκλειπόντα της παρέας Μάνου Ξυδούς, τον οποίο εκτιμώ και σέβομαι σαν καλλιτέχνη σε μεγάλο βαθμό.

Εν κατακλείδει, δεν νομίζω οτι όταν κάτι, ειδικά στον πολιτιστικό ιστό, απλά προστατευόμενο από τον υμένα της κουλτούρας πρέπει αυτόματα να θεωρείται αξιόλογο, ξεχωριστό, εναλλακτικό και ποιοτικό. Το έντεχνο με την εμπορικότητα είναι δυο έννοιες οι οποίες, όχι μόνο μπορούν -και δεν είναι ντροπή- να συνυπάρξουν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν συμπληρωματικά και αλληλένδετα.

Όσο κι αν "εκπαιδεύεται" το κοινό να βιώνει το αντίθετο...

Κάποιοι ίσως σπεύσουν να αναρωτηθούν "που είναι το κακό;" ή "τι τελικά με ενοχλεί;" ... Η απάντηση (και για τα δύο) είναι οτι το κακό έγκειται στην εκμετάλλευση μιας ολόκληρης εποχής όπου το έντεχνο ανθούσε, ενώ αυτό που τελικά με ενοχλεί είναι οι καθωσπρεπισμοί κάθε είδους, και δη σε οτι έχει να κάνει με τον πολιτισμό και την πολιτιστική έκφραση...

Autumn TiPS... (λέμε τώρα...!)

ή...

πως να αντέξετε έναν ανασχηματισμό, μιά ΔΕΘ και δημοτικές εκλογές μέσα σε ένα μόνο φθινόπωρο...

(μην χαρείτε - δεν θα δώσει ουσιαστικές λύσεις)

3 μήνες - 3 πληγές

Ο ανασχηματισμός σίγουρα δεν κοιτά εποχές και καιρούς... Πάντα "τσουπ", εμφανίζεται όταν στερείται επικοινωνιακής στρατηγικής η εκάστοτε κυβέρνηση. Το χαρακτηριστικό ομολογουμένως είναι ότι στη συγκεκριμένη αναδιάρθρωση της κυβέρνησης, ο κόσμος αντέδρασε ακόμα και στην επιλογή των καναλιών να διακόψουν την κανονική ροή του προγράμματός τους για την μετάδοση της παραφιλολογίας (ούτε καν της επίσημης νέας σύνθεσης) περί των υπουργικών καρεκλών... Ακόμα και οικονομικές επιλογές στην ζώνη υψηλής τηλεθέασης των καναλιών (βλέπε "Patty" και "Χίλιες & μια νύχτες" ) προτιμώνται από τον κόσμο, αφού τους συντροφεύουν χωρίς να τους απομυζούν και κυρίως χωρίς να τους προσβάλουν την ίδια την αξιοπρέπεια...

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονικης, μπορεί να κάνει την εμφάνισή της κάθε Σεπτέμβρη, δεν καταφέρνει όμως τίποτα παραπάνω από το να εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Οδοιπορικά, γεύματα, έξοδα παραστάσεως εν γένει, βοηθούν τον πολίτη να σιχαθεί στον ακόμα μεγαλύτερο -ανά περίπτωση- βαθμό την πολιτική, τον πολιτικό και φυσικά να βγάλει εντελώς από το νου του την όποια διάθεση ανα-γέννησης πολιτικού πολιτισμού. Άραγε υπήρξε ποτέ ;

Σε ότι αφορά τις επικείμενες δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου, ούτε λόγος. Πέρυσι τέτοια εποχή ο κόσμος είχε ήδη σιωπηρά διαμαρτυρηθεί απέχοντας μαζικά και ουσιαστικά από τις κάλπες των βουλευτικών. Φέτος αναμένεται ακόμα μεγαλύτερο ρεύμα απομάκρυνσης από τα εκλογικά τμήματα... Ακόμα και ο χαρακτήρας της "σφυγμομέτρησης" για την κεντρική πολιτική σκηνή, που υποτίθεται ότι έχουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν απασχολεί πλέον παρά τους ίδιους τους αιρετούς και τον μικρό εμετικό ιστό απελπισμένων πολιτών στον οποίο αλληλεπιδρούν...

Ξέρω ότι μπορεί με την συγκεκριμένη ανάρτηση απλά να εκφράζομαι ερειστικά, ειρωνικά και πικρόχολα.

Ξέρω επίσης -και νομίζω οτι αυτό εκφράζει μεγάλο αριθμό πολιτών- ότι η κοινωνία στερείται πλέον ουσιαστικής και σοβαρής πολιτικής αντιπροσώπευσης...

Αυτό που δεν ξέρω είναι πόσο ακόμη ο κόσμος θα ανέχεται τον κατακερματισμό και την προσπάθεια κατάλυσης αξιών που μέχρι πρότινος θεωρούσε αδιαπραγμάτευτη δύναμή του...

ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη, από το ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΡίΑΚΤΟΙ

Οι "ΝΕΦΕΛΕΣ" του Αριστοφάνη, στην μοντέρνα αυτή απόδοσή τους από την μονίμως καινοτόμο θεατρική ομάδα "ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ" με έδρα το Μαρκόπουλο, έρχεται, σε μια εποχή που πραγματικά το χρειαζόμαστε, να δώσει ελπίδα οτι σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα (π.χ. οικονομία), ο πολιτισμός, αν και είναι στην εντατική διασωληνωμένος, ενδέχεται να ζήσει...

Σε μια περίοδο λοιπόν που τα δελτία τύπου για την επαν-έλευση των μεσημεριανάδικων και συναφών εκπομπών διακτινίζονται απο mailbox σε Η/Υ, ανάσες τέχνης όπως αυτή είναι ζωτικής σημασίας...

Σε αυτήν την έκδοση των "ΝΕΦΕΛΩΝ", οι καθωσπρεπισμοί δεν χωρούν. Ούτως ή άλλως, θα μου πείτε, δεν πρεσβεύει κάτι τέτοιο απο καταβολής της η "πένα" του Αριστοφάνη. Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι Αρχαίες κωμωδίες διασκευάζονται με τρόπο τέτοιο που προσβάλουν από τον δημιουργό του πρωτοτύπου τους, τον θεατή και την αισθητική του, μέχρι αξίες κάθε διάστασης. Και όλο αυτό "προσπαθώντας" να είναι περισσότερο "καθωσπρέπει" και αρεστές στον μέσο θεατή. Έλα όμως που ο μέσος θεατής (θεάτρου) έχει ιδανικά, αντοχές, άποψη και τελικά ουσιαστικές επιλογές.

Οι "ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ" παρουσίασαν μια παράσταση που, αφενός σέβεται το πρωτότυπο, αφετέρου έχει όλες τις κατάλληλες παρεμβάσεις για την προσαρμόσει σε μια τόσο αλλοπρόσαλη, βρώμικη, διόλου ελπιδοφόρα εποχή... Ο δίκαιος λόγος συναντάει τον άδικο, με φόντο τα σημερινά ιδεώδη. Οι ίδιες οι "ΝΕΦΕΛΕΣ" είναι εκμοντερνισμένες, όχι απλά επηρρεασμένες αλλά γαλουχημένες από την εποχή. Ο Φειδιππίδης είναι αφημένος σε αυτήν, ενώ ο Στρεψιάδης εκφράζει τον ελπίδα και παράλληλα αφήνεται και τελικά στέκεται απλός παρατηρητής... Κι αν σας θυμίζει κάτι αυτό, ίσως απλά είναι ο εαυτός σας...

Τεχνικά, η σκηνή φιλοξενεί τα απολύτως απαραίτητα, ευρυματικά καθίσματα και σκαλωσιές, τα κοστούμια εξυπηρετούν το μοντέρνο της έκδοσης, η μουσική μετατρέπει το έργο σε σατυρικό παιχνίδι.

Ένα μεγάλο συγχαρητήρια στην ομάδα επιβάλλεται, για πολλοστή φορά. Προσωπικά, όχι απλά το παρατηρώ τόσα χρόνια, αλλά με συγκινεί το οτι πρόκειται για μιά φλόγα που, παρ' όλους τους κατά τόπους ισχυρούς ανέμους, ΑΠΛΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ να σβήσει.

Καλό Φθινόπωρο...

http://www.periaktoi.gr/ks_nefeles.html

http://www.facebook.com/?ref=home#!/group.php?gid=11626540821&ref=ts

ΤΟΥΡΤΑ ΣΑΡΛΟΤ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ Gianduja

* η παρακάτω συνταγή είναι παραλλαγή της αντίστοιχης τούρτας σοκολάτας των "Γλυκών Αλχημειών" του Στέλιου Παρλιάρου http://www.megatv.com/glykesalximies

Ιδανική για τους λάτρεις της "φουντουκόπαστας", κοινώς της πραλίνας, επινοήθηκε λόγω του ανάλογου πάθους που διακατέχει τον μέσο κοιλιόδουλο επίδοξο νοικοκύρη...

Για όσους δεν έχουν ή/και δεν σκοπεύουν να αποκτήσουν φόρμα τούρτας charlotte, παρατίθενται ενδεικτικά οι διαστάσεις της ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν "πατέντα", αναλόγων διαστάσεων σκεύος (π.χ.tupper) 17,5 cm / 2lt.

ΥΛΙΚΑ:

1 πακέτο μπισκότα σφολιάτας (βρίσκετε στα μεγάλα super markets)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΕΜΑ:

400γρ. σοκολάτα gianduja τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια

300 γρ. κρέμα γάλακτος με 35% λιπαρά

400 γρ. κρέμα γάλακτος με 35% λιπαρά χτυπημένη σε παχύρρευστη μορφή (σαντιγύ)

ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΑΣΟ:

200 γρ. λευκή σοκολάτα τεμαχισμένη σε μικρά κομμάτια

150 γρ. κρέμα γάλακτος με 35% λιπαρά

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΑΜΕΛΩΜΕΝΑ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ (food styling):

200 γρ. φουντούκια αποφλοιωμένα

100 γρ. ζάχαρη

Ε Κ Τ Ε Λ Ε Σ Η

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΕΜΑ:

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε την κρέμα γάλακτος και την τοποθετούμε στη φωτιά. Μόλις πάρει βράση, αποσύρουμε και την αδειάζουμε πάνω από την τεμαχισμένη σοκολάτα gianduja. Ομοιογενοποιούμε πολύ καλά και όταν η θερμοκρασία πέσει στους 30-35οC, ενσωματώνουμε την παχύρρευστη κρέμα ανακατεύοντας απαλά με μία μαρίζ.

ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΑΣΟ:

Σε μία κατσαρόλα βάζουμε την κρέμα γάλακτος και την τοποθετούμε στη φωτιά. Όταν πάρει βράση, την αποσύρουμε από τη φωτιά και την αδειάζουμε πάνω από την τεμαχισμένη κουβερτούρα λευκής σοκολάτας και ομοιογενοποιούμε ανακατεύοντας με μία μαρίζ.

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΑΜΕΛΩΜΕΝΑ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑ:

Βάζουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι στη φωτιά. Όταν κάψει, ρίχνουμε σιγά-σιγά τη ζάχαρη έτσι ώστε να αρχίσει να καραμελώνει. Όταν ρίξουμε όλη τη ζάχαρη και πάρει σκούρο ξανθό χρώμα, ρίχνουμε τα φουντούκια, αφού προηγουμένως τα έχουμε ζεστάνει στο φούρνο ή το φούρνο μικροκυμμάτων έτσι ώστε να είναι ζεστά όταν πέσουν στην καραμέλα. Ανακατεύουμε έως ότου ανακατευτούν καλά με την καραμέλα αλλά προσέχουμε να μην μείνουν πολύ και η καραμέλα πικρίσει. Τα απλώνουμε αμέσως σε μία λαδόκολλα ή σε μία επιφάνεια σιλικόνης και τα αφήνουμε να κρυώσουν καλά.

ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ:

Σε μία ψηλή φόρμα σαρλότ καλύπτουμε εσωτερικά τα τοιχώματα με όρθια μπισκότα σφολιάτας. Γεμίζουμε τη φόρμα με την κρέμα μέχρι τη μέση, καλύπτουμε με μπισκότα και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία τελειώνοντας με μπισκότα σφολιάτας (λειτουργούν σαν βάση). Αφήνουμε στο ψυγείο για 4 ώρες τουλάχιστον. Ξεφορμάρουμε βουτώντας τη φόρμα σε καυτό νερό. Αδειάζουμε το γλάσο πάνω από το γλυκό και γαρνίρουμε, προαιρετικά, με τα καραμελωμένα φουντούκια.

* μη σιλικονούχα φόρμα charlotte

"Το τρίτο στεφάνι" του Κ.Ταχτσή - Εθνικό Θέατρο / 2009-2010

Το βιβλίο τομή στην μεταπολεμική πεζογραφία μεταφέρθηκε στο σανίδι με πανηγυρική επιτυχία.

Ο Σταμάτης Φασουλής και ο Θανάσης Νιάρχος ένωσαν τις δυνάμεις τους και το αποτέλεσμα υπερέβη και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες.

Το Εθνικό θέατρο έρχεται να δώσει με την επιλογή του εν λόγω έργου στο φετινό ρεπερτόριό του μια νέα πνοή, με ένα πολυαναμενόμενο και αγαπημένο κείμενο.

Όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων και κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος ο Έλληνας σκηνοθέτης κέρδισε ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Ένα στοίχημα που λίγοι θα έμπαιναν στη διαδικασία να "παίξουν". Η απόδοση ενός βιβλίου που συζητήθηκε όσο κανένα, δεν θα μπορούσε να πάρει θεατρική μορφή υπό τις όποιες συνθήκες και με οποιουσδήποτε συντελεστές.

Το τρίτο στεφάνι...

Ένα έργο που συχνά αγγίζει τα άκρα. Πράγμα όμως διόλου παράξενο αν κρίνουμε από την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του δημιουργού... Ο Κώστας Ταχτσής ήταν άλλωστε ένας άνθρωπος των άκρων. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα η οποία όμως μας άφησε παρακαταθήκη ένα έργο τόσο περιγραφικό για την εποχή του, όσο επίκαιρο μέχρι και σήμερα.

Βρισκόμαστε στην περίοδο του μεσοπολέμου. Οι δύο γυναίκες, Νίνα και Εκάβη θα γνωριστούν στις 4 Αυγούστου 1936, ημέρα σημαδιακή για την Ελλάδα. Οι δύο ηρωίδες θα αναπτύξουν μια πολύ δυνατή φιλία με την οποία θα μας ξεδιπλώσουν τις πολυτάραχες πτυχές του παρελθόντος τους. Το πιο γοητευτικό στη συγκεκριμένη σχέση είναι ότι αυτό που θα τις ενώσει είναι τα προβλήματά τους. Και μόνο. Ο Κώστας Ταχτσής στο συγκεκριμένο διήγημα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μεταφέρει την κατάσταση που επικρατούσε αυτούσια, με κυνικότητα και ρεαλισμό. Οι εύπλαστοι κόσμοι και οι παραμυθένιοι χαρακτήρες δεν έχουν καμία θέση εδώ... Οι καθημερινοί -μα πάνω απ' όλα- πραγματικοί ήρωες έχουν τον πρώτο λόγο. Θίγει προβλήματα της εποχής και όχι μόνο, τα κοιτάει στα μάτια, τα αντιμετωπίζει δε χωρίς να φεύγει.

Στις 3,5 ώρες που διαρκεί η παράσταση παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του θεατή γεγονότα συνταρακτικά που στιγμάτισαν την ελληνική ιστορία για μια περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων δεκαετιών. Η Νένα Μεντή σε μια από τις σημαντικότερες θεατρικές της ερμηνείες ενσαρκώνει την κεντρική ηρωίδα κυρά-Εκάβη. Μια έκπτωτη αριστοκράτισσα που είδε την ίδια της τη ζωή να κατρακυλά. Μια ηρωίδα που από τα σαλόνια των δεξιώσεων κατέληξε να επισκέπτεται τον αλκοολικό γιο της στη φυλακή. Στον αντίποδα, η Φιλαρέτη Κομνηνού -εξίσου συγκινητική- φορώντας το "φόρεμα" της Νίνας, μας θέτει επί τάπητος το ζήτημα όχι ενός, ούτε δύο, αλλά τριών γάμων που γίνονται παρά τη θέλησή της. Όσον αφορά στους υπόλοιπους χαρακτήρες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί φωτογραφίζουν την κοινωνία της εποχής. Μια νοσταλγική, ασπρόμαυρη φωτογραφία.

H λεπτή γραμμή που χωρίζει τη πραγματικότητα από τη μυθοπλασία εδώ δεν είναι πάντα ευδιάκριτη. Οι φανταστικοί ήρωες περιπλέκονται τόσο έντεχνα με την ιστορία που σου δίνεται η εντύπωση ότι ανατρέχοντας σε κάποια εγκυκλοπαίδεια θα τους βρεις μπροστά σου. Βαλκανικοί Πόλεμοι - Α' Παγκόσμιος Πόλεμος - Έπος της Αλβανίας και ο Εμφύλιος διχασμός κάπου ανάμεσα να πλανάται, περνούν από μπροστά μας δίχως να το καταλάβουμε. Θεατές -ταξιδιώτες σε μια μηχανή του χρόνου...

Ως προς τη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, ο Σταμάτης Φασουλής δεν περιορίζει τους χαρακτήρες. Δίνει χώρο στους ηθοποιούς, επιτυγχάνοντας με αυτό τον τρόπο την κίνηση σε ένα ευρύχωρο, ευρηματικό και λιτό σκηνικό. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να αποδοθεί στην ενδυματολογική προσέγγιση της Ντένης Βαχλιώτη. Τα υπέροχα κοστούμια βάζουν και αυτά με τη σειρά τους ένα λιθαράκι σε αυτό το 4ωρο ταξίδι...

Κλείνοντας, αφού παρακολουθήσαμε αυτήν την παράσταση μας ήρθε στο νου η λαϊκή ρήση "Κοίτα πως τα φέρνει η πουτάνα η ζωή!". Μια ρήση που στοιχειώνει αυτό το έργο από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.

Το τρίτο στεφάνι λοιπόν... "Μια συντροφιά... που ζήσαμε - αυτή είναι η ομορφιά!"

Παναγιώτης Δελής - Βαγγέλης Λιακόγκονας

Life Alert!

Κλικ!

Άλλαξαν όλα!

Όλα όμως...

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα κατά τη γνώμη μου από το να ολοκληρώνεις ενα βιβλίο και, πέραν του συνηθισμένου σκεπτικισμού που θα ακολουθήσει το πέρας της ανάγνωσης, να σε βάζει να αναθεωρήσεις πράγματα και καταστάσεις, να σε "οργανώσει" ίσως και για το πως να σκέφτεσαι -και αναφέρομαι στην όποια "τεχνική σκέψης".

Η Ιφιγένεια το καταφέρνει. Μέσα απο ένα βιωματικό σε πλειάδα καταστάσεων story, ταρακουνιέσαι. Η ιστορία είναι μια εύπεπτη αφηγηματική αφορμή... Συναντάς την ηρωίδα του βιβλίου να σε αντιγράφει - μια και φέρεται όπως κι εσύ έχεις σκεφτεί να φερθείς... Ή μήπως εσύ προσπαθείς τελικά να αντιγράψεις την ηρωίδα; Μάλλον το δεύτερο... Γιατί; Μα γιατί το τόλμησε... Το κλικ (καμία σχέση δεν έχει με το "κλικ" ρουτίνας του ποντικιού) έφερε τα πάνω - κάτω. Θέλεις να τα αλλάξεις όλα... Μπορείς! Ξέρεις, αν μη τι άλλο, οτι έχεις τη δύναμη. Το τολμάς όμως; Το πράττεις τελικά; Χλωμό... Βαλτώνεις στο φιλελληνικής νοοτροπίας "δεν βαριέσαι"... και πορεύεσαι μ'αυτά που έχεις... Δες το αλλιώς!

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα ακόμα και αν δεν φέρεις τα πάνω κάτω στη ζωή σου -δεν είναι δα και το προαπαιτούμενο, ούτε καν το υποχρεωτικό-, θα νιώσεις οτι κάποιος σου θυμίζει κάποιες απο τις δυνατότητές σου... Τα πραγματικά σου θέλω, ή έστω το πως να πραγματώσεις ακόμα και το μικρότερο των ονείρων σου... "παρ'το" αλλιώς!

Το βαφτίζω Life Alert, εναλλακτικά, ίσως υπερβολικά.

Επανερχόμενος στα κριτήρια βάσει των οποίων μπαίνει στη "λίστα" των αγαπημένων συγγραμάτων και το συγκεκριμένο, είναι και τα statistics ανάγνωσής του, ήτοι σερί ανάγνωση ξημέρωμα καθημερινής. Επιπροσθέτως, η εναλλαγή ύφους περιγραφής απο υπερ-αναλυτική - φιλοσοφημένη σε χύμα και αφοπλιστικά ειλικρινή στέκεται ως το κερασάκι στην τούρτα...

Είπαμε... όλα είναι θέμα οπτικής...

* Για τελευταία πινελιά στο post θέλω να παραθέσω το γεγονός οτι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι -προς το παρόν τουλάχιστον- εξαντλημένο, κάτι το οποίο θεωρώ κρίμα αλλά ίσως ...αναστρέψιμο (!)