Αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

"Μόνος" νιώθεις όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι, για παράδειγμα...
Μόνος για μια βόλτα κατά προτίμηση σε οχι πολυσύχναστη περιοχή.
Μόνος στο αυτοκίνητο, οδηγείς και σκέφτεσαι...

Σπάνια νιώθεις μόνος σε ένα περιβάλλον σαν κι αυτό. Προαύλιος χώρος σχολής. Πηγαδάκια φοιτητών. Εξεταστική. Κάποιοι σχολιάζουν τα θέματα που έγραψαν, ή δεν έγραψαν... Άλλοι αυτά που περιμένουν να γράψουν... Πάντως δεν είναι μόνοι. Το μικρότερο πηγαδάκι αποτελείται απο δυο άτομα.
Κάπου εκεί υπάρχει μια "γεώτρηση". Μόνος. Διαβάζεις εφημερίδα. Πίνεις καφέ. Ακούς μουσική. "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει..."
Τελειώνεις την εφημερίδα και συνεχίζεις μόνο με τον καφέ. Απλώνεσαι στην -άβολη κατα τ' άλλα- καρέκλα και απολαμβάνεις τον τέλειο καιρό. Ο ήλιος χτυπάει τα μάτια σου αλλά δεν σε νοιάζει... Αφενός φοράς γυαλί ηλίου, αφετέρου αποζητάς να σε "χτυπήσει ο ήλιος στο κεφάλι", μπας και ξεχάσεις, εκτός των άλλων, οτι είσαι μόνος...

Μόνος ;

Το τραπέζι που κάθεσαι έχει και δεύτερη καρέκλα. Είσαι έτοιμος να κοιμηθείς... Ο ήλιος σε έχει χτυπήσει για τα καλά...

Ο : - Μόνος ;
Β : (βγάζοντας γυαλί ηλίου και κοιτώντας απορημένος) - Μόνος.
Ο : - Να κάτσω ;
Β : - Να κάτσεις... Σε ξέρω απο κάπου ;
Ο : - Θά 'πρεπε ;
Β : - Όχι απαραίτητα...
Ο : (χειραψία) - Χάρηκα, λέγομαι Ο..
Β : - Και εγώ χάρηκα, λέγομαι Β..
Ο : - Γιατί μόνος ;
Β : - Ορίστε ;
Ο : - Λέω... γιατί μόνος ;
Β : - Κάτι φίλοι δίνουν μάθημα, ήρθα για παρέα μαζί τους... Εσύ ;
Ο : - Κι εγώ δίνω μάθημα. Ενοχλώ ε ; Να φύγω...
Β : - Δεν ενοχλείς...
Ο : - Άρα να κάτσω.
Β : - Να κάτσεις...
Ο : (βγάζει πακέτο τσιγάρα και παίρνει ένα. Το βάζει στο στόμα. Προσφέρει.) - Ορίστε.
Β : - Ευχαριστώ, δεν...
Ο : - Τι δεν ;
Β : - Δεν καπνίζω...
Ο : - Δεν πειράζει, πάρε !
Β : - Γιατί ;
Ο : (ανάβει τσιγάρο) - Για την αμηχανία.
Β : - Απο πού είσαι ;
Ο : - Σπάρτη. Εσύ ;
Β : - Αθήνα.
Ο : - Είμαι κομμάτια απο χθες... Ήπιαμε τα κέρατά μας πάλι...
Β : - Κακοπερνάτε, ε ;
Ο : - Ό,τι μπορούμε κάνουμε... Η επόμενη μέρα όμως δεν παλεύεται... Με τί ασχολείσαι ;
Β : - Δημοσιογράφος είμαι.
Ο : - Αυτά είναι ! Blogs και λοιπά, ε ;
Β : - Είμαι blogger αλλά δεν μπλέκομαι σε όσα ακούγονται...
Ο : - Γράφεις στο internet δηλαδή ;
Β : - Ναι...
Ο : - Θα μου δώσεις το site να διαβάσω ;
Β : - Γράψε.
Ο : (δίνει ένα πάκο σημειώσεων μαζί με στυλό) - Γράψ 'το εσύ.
Β : (γράφει το link) - Εσύ έχεις e-mail ;
Ο : - Ναι, αλλά δεν μπαίνω στο internet απο δω... Όταν είμαι στη Σπάρτη μόνο...
Β : (δίνει πίσω σημειώσεις) - Δωσ' το για τότε.
Ο : - Όχι...
Β : - Τι "όχι" ;
Ο : - Άστο...
Β : - Τι ν' αφήσω ; Τελείωνε...
Ο : (κοιτάει ώρα στο κινητό) - Φεύγω ! Δίνω μάθημα...
Β : - Περίμενε ! Δώσε μου το κινητό σου αν είναι...
Ο : (σηκώνεται) - Άστο...
Β : - Αυτό δεν είναι σωστό...
Ο : (χαμογελάει) - Μπορεί...
Β : - Τι μπορεί ;
Ο : (απομακρύνεται σιγά - σιγά) - Θα σου αφήσω μήνυμα στο blog.
Β : - Ναί, αλλά...
Ο : - Χάρηκα !
Β : - Κι εγώ... Πολύ !

Χάνεται, αργά και βασανιστικά, απο το οπτικό σου πεδίο... Δευτερόλεπτα πριν, σου αποδίδει, για πλάκα, στρατιωτικό χαιρετισμό...

Πάλι μόνος ; Πάλι μόνος... Ο ήλιος συνεχίζει να χτυπάει. Ο καφές έχει γίνει χάλια... Η εφημερίδα δεν λέει κάτι νέο. Η μουσική συνεχίζει να παίζει... Το "Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει..." έχει προ πολλού τελειώσει... Αντ’ αυτού, το mp3 player επέλεξε το "Μαμά, γερνάω" ...

Τυχαία, ε ;