Κοίταγε πάλι ψηλά...Του φαινόταν τρομαγμένο το φεγγάρι απόψε. Παρανοϊκό... Χαμογέλασε και συνέχισε το δρόμο του. Ακόμα ένιωθε το αλκοόλ στο στόμα του. Όλα γύριζαν. Αγχωτική κατάσταση. Παρανοϊκή... Ντουπ,ντουπ,ντουπ. Ένιωθε την καρδιά του για πρώτη φορά στην ζωή του. Τι στο διάολο, surround είχε μέσα του; Με την άκρη του ματιού του είδε έναν αρουραίο να περπατάει δίπλα του κατά μήκος του πεζοδρομίου. Είχε έρθει η ώρα να αποφασίσει αν συμπαθεί τους αρουραίους όταν τροχίζουν τα δόντια τους δίπλα από την μύτη του... Κάπου σε κάποια εφημερίδα είχε διαβάσει για την δύναμη του ανθρώπου να κάνει θαύματα με το μυαλό. Αστραπιαία άρχισε να συγκεντρώνει την δύναμη του μυαλού του για να εξηγήσει σε αυτό τον μπόχα ότι χωρίς μύτη δεν θα βρει ποτέ γκόμενα. Όμως οι δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει. Δεν μπορούσε καν να κινηθεί, πόσο μάλλον να στείλει το μυαλό του σε κάτι παραπάνω από το 10% που χρησιμοποιούμε. Έκατσε στο πεζοδρόμιο. Για καλή του τύχη όμως ο ποντικός ήρθε μπροστά στα μάτια του. Τον κοίταγε για κάμποση ώρα χωρίς να κουνιέται. Ξαφνικά άνοιξε το στόμα του και αν άκουσε καλά του είπε :
-Είσαι ερωτευμένος με την Μαργαρίτα ;
-Γιατί ρωτάς;
-Βρωμάς τζατζίκι.
-Ε και; Πρέπει να είμαι ερωτευμένος επειδή έφαγα τζατζίκι;
-Μην πας να μου ξεφύγεις με ανόητες ερωτήσεις. Ξέρεις πολύ καλά τι λέω.
-Μα...
-Δεν έχει μα και μαλακίες. Αφού την θες κυνήγα την...
Έκανε να σηκωθεί. Ο ποντικός τον κοίταξε. Σηκώθηκε τελικά με τα χίλια ζόρια τον έβαλε στην τσέπη και πήγανε για φαγητό.
-Που με πας Κωσταντή ;
-Να φας και να συζητήσουμε.
-Δεν έχω φράγκο. Βάλε μου εσύ και στα χρωστάω...
Κάτι σιγά σιγά ένιωθε ότι αναπτυσσόταν μέσα του. Τρέλα το 'λέγαν νομίζω. Έφτασε σε ένα πελώριο χλιδάτο μαγαζί με μια καλογυαλισμένη ταμπέλα που έγραφε "Κωλόμπαρο - Η χιονάτη και oι 7 Σαμουράι".
-Άντε, πάλι στην χλίδα σε έφερα...
-Αλήθεια;
-Ναι, βγάλε το κεφάλι σου να δεις...
Έκανε να μπει στην πόρτα και μια "δεσποινίς" του έσφιξε τα αρχίδια και του είπε :
-"Ποντίκι είναι αυτό που έχεις ή χάρηκες που με είδες;"
-"Ποντίκι είναι..."
...της είπε και ο ποντικός της έγλειφε το χέρι. Για πότε εξαφανίστηκε τρέχοντας η γκόμενα δεν μπόρεσε να καταλάβει. Άνοιξε την πόρτα λοιπόν και μπήκανε σε ένα υπερλουξ μπαρ της παγωμένης Γλασκόβης. (πώς βρεθήκανε στην Γλασκόβη ;) Βρήκανε μια γωνιά και έκατσαν. Έβγαλε το ποντίκι από την τσέπη και το έβαλε δίπλα του.
-Γιατί πιστεύεις ότι είμαι ερωτευμένος με την Μαργαρίτα ;
-Ε, τι θα είσαι ;
-Τι εννοείς ;
-Μόνο κολλημένοι υπάρχουν που δεν βρίσκουν αυτό που θέλουν και κολλημένες που δεν θέλουν να βρουν αυτό που θέλουν !
-Καλά, πού στο διάολο τα έμαθες όλα αυτά;
-Το ότι μιλάω δεν σε πείραξε; Το που έμαθα να λέω μαλακίες σε προβλημάτισε;
-Τι θα πιεις ;
-Δεν πίνω. Είμαι straight edge.
-;;;
-Straight edge σημαίνει όχι ναρκωτικά, αλκοόλ και one night stand.
-;;;
-Πάρε μου μια βότκα coca cola. Επειδή δεν θέλω να σου χαλάσω καρδιά, όχι τίποτα άλλο.
-Και τι θα φας;
-Σεφ
-Σαλάτα του σεφ;
-Όχι, ΤΟΝ σεφ. Λίγο από τη μύτη θα φάω, δεν θα καταλάβει τίποτα...
-Βασικά, δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο επικοινωνία είναι αυτή που έχουμε.
-Δεν επικοινωνούμε. Τώρα σε γνώρισα. Α, και για να μην χαρείς, δεν είμαι gay.
-Ποντίκι είσαι εσύ ή ο Σοφοκλής ;
-Σοφοκλή με λένε.
-;;;
-Λοιπόν, πες μου την αγαπάς την Μαργαρίτα ;
-Δεν αντέχω άλλο. Έχει κάνει την ζωή μου μίζερη, με αγγίζει και φεύγει, με φιλάει και φεύγει, με κάνει να την θέλω μα δεν με θέλει.
-Μήπως είσαι κομματάκι μαλάκας;
-;;;
-Γιατί κολλάς με άτομα που δεν σε γουστάρουν ;
-Βασικά... μάλλον θα φταίει η ανάγκη.
-Ποια ανάγκη ;
-Η ανάγκη του να έχεις κάποιον. Εγώ την Μαργαρίτα την γνώρισα στο γυμνάσιο. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που την είδα...
-Για πες !
-Μπήκα στις τουαλέτες και να' σου αυτή με το υπέροχο εκείνο μπλε φουστάνι να με κοιτάει με ένα χαμόγελο και...ήταν τόσο αθώα! Απλά με κοίταξε και μου έκανε νόημα να φύγω. Ήταν τόσο γλυκιά και αγνή!
-Γιατί σου είπε να φύγεις;
-Γιατί ήθελε να κατουρήσει. Μπήκα στις γυναικείες τουαλέτες βλέπεις... Μετά θυμάμαι με είχε βρει στο διάλειμμα και μου μίλησε όπως καμία άλλη...
-Τι σου είπε ;
-Έβαλε το χέρι της στο μάγουλό μου και μου είπε όλο αγάπη : "Έτσι και μαθευτεί τίποτα σκατομαλάκα δεν θα μπορείς να κατουρήσεις μετά".
-;;;
-Δεν ξέρω αν ήταν μέντιουμ αλλά εγώ το είπα στον κολλητό μου και την επόμενη μέρα με έπιασε ουρολοίμωξη !
-Τον έχεις ακόμα φίλο ;
-Ναι ρε. Αυτοί οι φίλοι δεν ξεχνιούνται. Ξέρω ότι δεν θα με προδώσει ποτέ.
-Που είναι τώρα ;
-Με την Μαργαρίτα. Τα έχουν εδώ και δυο μήνες… Να σου πω, δεν πιστεύω ο πατέρας σου να είναι ο Αρκάς (;)
-Φίλε, η Μαργαρίτα δεν είναι για σένα. Μην της δείχνεις τα αισθήματά σου γιατί μόνο ως τροφή θα τα πάρει. Μπορεί να μην φταίει αυτή. Μπορεί να έχει περάσει πολλά και να ξεσπάει πάνω σου αλλά όπως και να έχει ούτε εσύ της φταις τίποτα so, προχώρα ! Go on with your life…
-Το ξέρω, έχεις δίκιο… Αγγλικά, πού έμαθες;
- Μα, άγγλος είμαι !
-;;;
-Τι θα κάνεις με την κοπέλα λοιπόν; Δεν αξίζει να σέρνεσαι σε δρόμους και να μιλάς στα μπαρ με έναν αρουραίο. Σωστά;
-Έχεις δίκιο. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ! Από εδώ και στο εξής η Μαργαρίτα είναι νεκρή! Δεν υπάρχει. Θα την θάψω στο νεκροταφείο της καρδιάς μου και θα συνεχίσω να ζω. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, σωστά;
...όμως τα ποτά συνέχισαν και το μυαλό του γύριζε. Ο ποντικός χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα τον ακολούθησε όταν έφυγε τρέχοντας για να βρει την Μαργαρίτα... Κάπου κάτω από ένα μπαλκόνι...
-Μαργαρίτααα! Μαργαρίτα πεθαίνω! Μαργαρίτα σε χρειάζομαι ! Μαργαρ...
Σωριάστηκε κάτω. Ο ποντικός κοίταξε το σωριασμένο σώμα αυτού του ταλαίπωρου ψυχάκια που πριν λίγες ώρες είχε γνωρίσει και έκλεισε τα μάτια. Ευχήθηκε να μην έχει πάθει τίποτα και έκατσε στο πρόσωπό του. Τον έγλυφε μα τα μάτια του δεν άνοιγαν. Ξαφνικά, και ενώ ο μικρός Σοφοκλής απελπιζόταν, ο ταλαίπωρος Κωνσταντίνος ψέλλισε :
-Sofoklis, (με σαφή αγγλική προφορά), θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω μακριά για καιρό. Ίσως να μην ξαναγυρίσω. Ίσως να κοιμηθώ για πάντα. Απλά θέλω να σταματήσω πια να σκέφτομαι. Να σταματήσω να πληγώνομαι από ανθρώπους που αγαπώ. Από ανθρώπους που δεν θα μάθουν ποτέ πως τους αγάπησα. Από ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι με αγάπησαν...
-Γιατί το λες αυτό φίλε μου ; Εγώ αλήθεια σε χρειάζομαι.
-Το ξέρω Sofokli μου. Με χρειάζεσαι και με αγαπάς όπως ήλπιζα να με αγαπήσουν κάποτε, και ξέρεις γιατί ;
-Γιατί ;
-Γιατί είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου Sofoklis. Μια μορφή του αλκοόλ χαραγμένη στο μυαλό μου. Μια μορφή που αντανακλά την ψυχή μου στα μάτια μου.
-Μα που το ξέρεις ; Αλήθεια δεν θέλω να πεθάνεις ! Υπάρχω !
-Sofoklis, εγώ έζησα την ζωή μου ψηλά ! Εκεί που δεν θα φτάσουν πολλοί. Πάντα ζούσα στον κόσμο των αισθημάτων και διαρκώς έπεφτα μα ξεκίναγα πάλι από την αρχή. Αυτό μου έδειχνε ότι ήμουν ζωντανός Sofoklis. Όμως κάπου εδώ τελειώνει η ουτοπική μου σκέψη. Δεν αντέχω άλλο...
-Αφού ακόμα και τώρα αγαπάς αυτή την Μαργαρίτα, το ξέρω !
-Ακριβώς Sofoklis. Την αγαπάω, αυτή όμως όχι. Ήταν η πρώτη φορά που αντί για αέρα και ουτοπικές ατμόσφαιρες ένιωσα τρόμο. Κουράστηκα απλά. Τώρα δεν έχει νόημα......
Η νύχτα τον άφησε παγωμένο, άψυχο, γερασμένο μπεκρή αισθημάτων, νεκρό. Το ποντίκι ποτέ δεν υπήρξε και έσβησε μαζί με την ψυχή του. Είχε τουλάχιστον κάποιον που τον αγάπησε πριν πεθάνει...
* Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος σεναρίου που έχει συγγραφεί τον Ιούνιο του 2004 και αναδημοσιεύεται σαν ανάρτηση blog.
Με την επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματος του δημιουργού του.
VagLiak © 06/2004
