Προαστιακός

Ώρα αιχμής - ώρα περισυλλογής...

Ίσα που προλαβαίνεις να μπεις στο τρένο, ενώ ακούγονται οι τελευταίοι ήχοι που ειδοποιούν για το κλείσιμο των θυρών... Ανακουφίζεσαι και παράλληλα έχεις ξυπνήσει για τα καλά, αφού -θέλοντας και μη- έχεις κάνει στις 07:30 το πρωί τη γυμναστική που δεν περίμενες και ομολογουμένως απέφευγες...

Γύρω σου παρατηρείς ανθρώπους κάθε είδους.

Μεσήλικες γυναίκες που μόλις τακτοποίησαν το παιδί για το σχολείο και ξεκίνησαν (πιο βιαστικά και απο σένα) για τη δουλειά τους. Πραγματικές ηρωίδες.

Αγόρια και κορίτσια σε μετεφηβική ηλικία (δηλαδή πρωτοετείς φοιτητές) να αφήνουν πίσω τους τα μεσόγεια και να γνωρίζουν -με ότι συνεπάγεται αυτό- την ακαδημαϊκή πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Εργάτες (διαφόρων εθνικοτήτων) -λίγους σε αριθμό μιας και οι περισσότεροι είναι από τις 07:00 στα πόστα τους- νυσταγμένοι, με καθόλου όρεξη για δουλειά, δεν πρόλαβαν ποτέ να ξεκουραστούν από την προηγούμενη βάρδια.

Yuppies καλοντυμένους με εξίσου όμως απαίσια διάθεση με τους παραπάνω... Η διαφορά έγκειται στο οτι αυτοί, όταν συναντήσουν τους συναδέλφους τους στο γραφείο θα προσποιούνται οτι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Στη γη.

Α...! Επίσης θα πιούν espresso και όχι frappe...

Συνταξιούχοι χωρίς ενδεχομένως συγκεκριμένο προορισμό, βολτάρουν. Οι περισσότεροι νοσταλγούν παλιές καλές εποχές, κατά τις οποίες, αργούσε μεν το τρένο, όμως η επικοινωνία και με τον άγνωστο ακόμα ήταν εφικτή. Και συνηθισμένη. Και θεμιτή. Και όχι κάτι μεμπτό ή κατ' ανάγκη ενοχλητικό...

Σκιαγραφώντας την κοινωνία μέσα στο βαγόνι ενός τρένου διαπιστώνεις πράγματα για εσένα τον ίδιο. Μπαίνεις σε συγκρίσεις, ξεφυσάς, ανακουφίζεσαι, χαμογελάς, δυσφορείς, σιχαίνεσαι, αγωνιάς, νυστάζεις, βαριέσαι...

Πολλά μαζεμένα σε μια διαδρομή.

Όταν φτάνεις στον προορισμό σου όλοι τρέχουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις... Έχουν αργήσει. Εξερχόμενος του σταθμού βλέπεις την ανακοίνωση του ΟΣΕ οτι στην επιστροφή σου θα ταλαιπωρηθείς γιατί επίκειται στάση εργασίας. Βρίζεις, και ξάφνου αυτό έχει επισκιάσει ΟΛΑ τα παραπάνω συναισθήματα...

Έχεις συνειδητοποιήσει οτι ένα ακόμη πράγμα στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σωστά, και απλά έχει ξεκινήσει η μέρα σου...

Καλημέρα...

ΠυΞ ΛαΞ ...σα να λέμε U2

(...μα ακόμα δεν κατάλαβα γιατί έπαψες "κουλτούρα" να θυμίζεις...)

Με ή χωρίς εισαγωγικά. Αναφέρομαι στην έννοια κουλτούρα και τη χρήση της στον ανωτέρω υπότιτλο της ανάρτησης αυτής... Επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά οτι κάποιες έννοιες, πέρα από παρεξηγημένες, είναι στην διακριτική ή μη ευχέρεια του καθενός να τις χρησιμοποιεί όπως, όποτε και κυρίως όπως θέλει...

Τις προάλλες έγινα κοινωνός ενός δελτίου τύπου του οποίου τις ημερομηνίες έλεγχα και διάβαζα συνεχώς μέχρι να σιγουρευτώ οτι δεν χρίζω ιατρικής παρακολούθησης...

Και εξηγούμαι...

Οι ΠυΞ ΛαΞ (ναι, ναι, αυτοί... που υπήρξαν, διαλύθηκαν αλλά υπάρχουν πάλι όποτε το ταμείον είναι μείον...) σαν άλλοι U2, ξεκίνησαν ήδη την προπώληση των εισιτηρίων για τη μεγάλη συναυλία - μουσικό ταξίδι όπως ονομάζουν, της 13ης Ιουλίου 2011 στο Ολυμπιακό στάδιο...

Αυτό που -νομίζω οτι δεν είμαι ο μόνος- αναρωτιέμαι είναι κατά πόσο τιμά τους ίδιους τους καλλιτέχνες που απάρτιζαν το ομολογουμένως πετυχημένο και αξιόλογο αυτό μουσικό group, αλλά κυρίως το κοινό τους, το γεγονός οτι ανά διετία περίπου καταφεύγουν σε επανενώσεις κάθε είδους (δισκογραφικές, μουσικών σκηνών) απλά για εξασφαλίσουν την ενίσχυση των πάλαι ποτέ φανατικών τους φίλων... Φυσικά αναφέρομαι σε οικονομική ενίσχυση.

Στο σημείο αυτό, θέλοντας να προσταστευτώ απο προπηλακισμό από τους φανατικούς φίλους των ΠυΞ ΛαΞ, αναφέρω οτι:

α) μεγάλωσα και ο ίδιος με τα κομμάτια τους (σ.σ.: θεωρώ τη διασκευή τους του Senor του Bob Dylan ευφυέστατη και πολύ ιδιαίτερη - από τα αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια ετών...)

β) γνωρίζω και σέβομαι απόλυτα οτι η συναυλία αυτή "εκφράζει" κατά μια έννοια φόρο τιμής στη μνήμη του εκλειπόντα της παρέας Μάνου Ξυδούς, τον οποίο εκτιμώ και σέβομαι σαν καλλιτέχνη σε μεγάλο βαθμό.

Εν κατακλείδει, δεν νομίζω οτι όταν κάτι, ειδικά στον πολιτιστικό ιστό, απλά προστατευόμενο από τον υμένα της κουλτούρας πρέπει αυτόματα να θεωρείται αξιόλογο, ξεχωριστό, εναλλακτικό και ποιοτικό. Το έντεχνο με την εμπορικότητα είναι δυο έννοιες οι οποίες, όχι μόνο μπορούν -και δεν είναι ντροπή- να συνυπάρξουν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν συμπληρωματικά και αλληλένδετα.

Όσο κι αν "εκπαιδεύεται" το κοινό να βιώνει το αντίθετο...

Κάποιοι ίσως σπεύσουν να αναρωτηθούν "που είναι το κακό;" ή "τι τελικά με ενοχλεί;" ... Η απάντηση (και για τα δύο) είναι οτι το κακό έγκειται στην εκμετάλλευση μιας ολόκληρης εποχής όπου το έντεχνο ανθούσε, ενώ αυτό που τελικά με ενοχλεί είναι οι καθωσπρεπισμοί κάθε είδους, και δη σε οτι έχει να κάνει με τον πολιτισμό και την πολιτιστική έκφραση...

Autumn TiPS... (λέμε τώρα...!)

ή...

πως να αντέξετε έναν ανασχηματισμό, μιά ΔΕΘ και δημοτικές εκλογές μέσα σε ένα μόνο φθινόπωρο...

(μην χαρείτε - δεν θα δώσει ουσιαστικές λύσεις)

3 μήνες - 3 πληγές

Ο ανασχηματισμός σίγουρα δεν κοιτά εποχές και καιρούς... Πάντα "τσουπ", εμφανίζεται όταν στερείται επικοινωνιακής στρατηγικής η εκάστοτε κυβέρνηση. Το χαρακτηριστικό ομολογουμένως είναι ότι στη συγκεκριμένη αναδιάρθρωση της κυβέρνησης, ο κόσμος αντέδρασε ακόμα και στην επιλογή των καναλιών να διακόψουν την κανονική ροή του προγράμματός τους για την μετάδοση της παραφιλολογίας (ούτε καν της επίσημης νέας σύνθεσης) περί των υπουργικών καρεκλών... Ακόμα και οικονομικές επιλογές στην ζώνη υψηλής τηλεθέασης των καναλιών (βλέπε "Patty" και "Χίλιες & μια νύχτες" ) προτιμώνται από τον κόσμο, αφού τους συντροφεύουν χωρίς να τους απομυζούν και κυρίως χωρίς να τους προσβάλουν την ίδια την αξιοπρέπεια...

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονικης, μπορεί να κάνει την εμφάνισή της κάθε Σεπτέμβρη, δεν καταφέρνει όμως τίποτα παραπάνω από το να εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Οδοιπορικά, γεύματα, έξοδα παραστάσεως εν γένει, βοηθούν τον πολίτη να σιχαθεί στον ακόμα μεγαλύτερο -ανά περίπτωση- βαθμό την πολιτική, τον πολιτικό και φυσικά να βγάλει εντελώς από το νου του την όποια διάθεση ανα-γέννησης πολιτικού πολιτισμού. Άραγε υπήρξε ποτέ ;

Σε ότι αφορά τις επικείμενες δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου, ούτε λόγος. Πέρυσι τέτοια εποχή ο κόσμος είχε ήδη σιωπηρά διαμαρτυρηθεί απέχοντας μαζικά και ουσιαστικά από τις κάλπες των βουλευτικών. Φέτος αναμένεται ακόμα μεγαλύτερο ρεύμα απομάκρυνσης από τα εκλογικά τμήματα... Ακόμα και ο χαρακτήρας της "σφυγμομέτρησης" για την κεντρική πολιτική σκηνή, που υποτίθεται ότι έχουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν απασχολεί πλέον παρά τους ίδιους τους αιρετούς και τον μικρό εμετικό ιστό απελπισμένων πολιτών στον οποίο αλληλεπιδρούν...

Ξέρω ότι μπορεί με την συγκεκριμένη ανάρτηση απλά να εκφράζομαι ερειστικά, ειρωνικά και πικρόχολα.

Ξέρω επίσης -και νομίζω οτι αυτό εκφράζει μεγάλο αριθμό πολιτών- ότι η κοινωνία στερείται πλέον ουσιαστικής και σοβαρής πολιτικής αντιπροσώπευσης...

Αυτό που δεν ξέρω είναι πόσο ακόμη ο κόσμος θα ανέχεται τον κατακερματισμό και την προσπάθεια κατάλυσης αξιών που μέχρι πρότινος θεωρούσε αδιαπραγμάτευτη δύναμή του...

ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη, από το ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΡίΑΚΤΟΙ

Οι "ΝΕΦΕΛΕΣ" του Αριστοφάνη, στην μοντέρνα αυτή απόδοσή τους από την μονίμως καινοτόμο θεατρική ομάδα "ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ" με έδρα το Μαρκόπουλο, έρχεται, σε μια εποχή που πραγματικά το χρειαζόμαστε, να δώσει ελπίδα οτι σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα (π.χ. οικονομία), ο πολιτισμός, αν και είναι στην εντατική διασωληνωμένος, ενδέχεται να ζήσει...

Σε μια περίοδο λοιπόν που τα δελτία τύπου για την επαν-έλευση των μεσημεριανάδικων και συναφών εκπομπών διακτινίζονται απο mailbox σε Η/Υ, ανάσες τέχνης όπως αυτή είναι ζωτικής σημασίας...

Σε αυτήν την έκδοση των "ΝΕΦΕΛΩΝ", οι καθωσπρεπισμοί δεν χωρούν. Ούτως ή άλλως, θα μου πείτε, δεν πρεσβεύει κάτι τέτοιο απο καταβολής της η "πένα" του Αριστοφάνη. Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες οι Αρχαίες κωμωδίες διασκευάζονται με τρόπο τέτοιο που προσβάλουν από τον δημιουργό του πρωτοτύπου τους, τον θεατή και την αισθητική του, μέχρι αξίες κάθε διάστασης. Και όλο αυτό "προσπαθώντας" να είναι περισσότερο "καθωσπρέπει" και αρεστές στον μέσο θεατή. Έλα όμως που ο μέσος θεατής (θεάτρου) έχει ιδανικά, αντοχές, άποψη και τελικά ουσιαστικές επιλογές.

Οι "ΠΕΡΙΑΚΤΟΙ" παρουσίασαν μια παράσταση που, αφενός σέβεται το πρωτότυπο, αφετέρου έχει όλες τις κατάλληλες παρεμβάσεις για την προσαρμόσει σε μια τόσο αλλοπρόσαλη, βρώμικη, διόλου ελπιδοφόρα εποχή... Ο δίκαιος λόγος συναντάει τον άδικο, με φόντο τα σημερινά ιδεώδη. Οι ίδιες οι "ΝΕΦΕΛΕΣ" είναι εκμοντερνισμένες, όχι απλά επηρρεασμένες αλλά γαλουχημένες από την εποχή. Ο Φειδιππίδης είναι αφημένος σε αυτήν, ενώ ο Στρεψιάδης εκφράζει τον ελπίδα και παράλληλα αφήνεται και τελικά στέκεται απλός παρατηρητής... Κι αν σας θυμίζει κάτι αυτό, ίσως απλά είναι ο εαυτός σας...

Τεχνικά, η σκηνή φιλοξενεί τα απολύτως απαραίτητα, ευρυματικά καθίσματα και σκαλωσιές, τα κοστούμια εξυπηρετούν το μοντέρνο της έκδοσης, η μουσική μετατρέπει το έργο σε σατυρικό παιχνίδι.

Ένα μεγάλο συγχαρητήρια στην ομάδα επιβάλλεται, για πολλοστή φορά. Προσωπικά, όχι απλά το παρατηρώ τόσα χρόνια, αλλά με συγκινεί το οτι πρόκειται για μιά φλόγα που, παρ' όλους τους κατά τόπους ισχυρούς ανέμους, ΑΠΛΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ να σβήσει.

Καλό Φθινόπωρο...

http://www.periaktoi.gr/ks_nefeles.html

http://www.facebook.com/?ref=home#!/group.php?gid=11626540821&ref=ts